میرکه

لغت نامه دهخدا

( میرکة ) میرکة. [ رَ ک َ ] ( ع اِ ) بالشچه پیش پالان که چون سوار مانده گردد پای خود را بر آن گذارد. ( منتهی الارب ، ماده ورک ) ( از آنندراج ) ( ناظم الاطباء ).
میرکه. [ ک َ ] ( اِخ ) دهی است از بخش گوران شهرستان شاه آباد، واقع در 24 هزارگزی شمال خاوری گهواره با 100 تن سکنه. آب آن از سراب و راه آن مالرو است. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 5 ).

فرهنگ فارسی

بالشچه پیش پالان که چون سوار مانده گردد پای خود را بر آن گذارند

پیشنهاد کاربران

بپرس