میر محمد صالح خاتون ابادی

[ویکی اهل البیت] میر محمد صالح خاتون آبادی. میر محمدصالح خاتون آبادی (1058ق ـ 1126ق)؛ فقیه، محدّث و عالم امامی قرن دوازدهم.
میر محمدصالح به سال 1058 به دنیا آمد. اما در کتاب های شرح حال، نکته ای درباره زادگاه و محل رشد و بالیدن او ذکر نشده است؛ هر چند می توان حدس زد که او بیشتر عمرش را در اصفهان سپری کرده است؛ زیرا مدت سی سال در خدمت علامه مجلسی بوده و بیست سال نزد محقق خوانساری شاگردی کرده و سال های آخر عمرش، شیخ الاسلام اصفهان گردیده است.
پدر محمدصالح، میر عبدالواسع نام داشت. سال تولدش در منابع ذکر نشده است؛ اما از آن جا که در وقایع السنین والأعوام وفاتش در 73 سالگی و 1098 هـ.ق ذکر شده، می توان گفت ولادت او به سال 1025 هـ.ق رخ داده است.
شخصیت فرهیخته و دانای این نوشتار، سه استاد بزرگ داشته است و این سه، همه ارباب دانش و بینش و از اعلام وادی معنویت و فضیلت بوده اند. آنان عبارتند از:
میر محمدصالح، گویا در اوایل تحصیل شوق فراوانی به علوم عقلی و فلسفی داشته است؛ چنان که خود هنگام شرح حال استادش علامه مجلسی، می گوید: «در اوایل حال، این قاصر حریص بودم بر تحصیل علوم عقلی و اوقات خود را صرف کتب حکمت می نمودم».
استادان وی در این عرصه، ملا میرزا محمد شیروانی و محقق خوانساری بوده اند. (در بخش استادان، کلام میر محمدصالح در این باره نقل شده است.) تا این که در سفر خود به بیت الله الحرام، به سبب آشنایی با علامه مجلسی و تشویق او، از حکمت و علوم عقلی صرفنظر می کند و به طور ویژه به دانش حدیث اهتمام می ورزد، به طوری که در آثارش هیچ ردی از فلسفه و منطق دیده نمی شود. (چنان که موضوع آثار او حاکی از این امر است.) البته ممکن است علاوه بر تشویق های علامه، وضعیت علمی آن زمان نیز در رغبت او به حدیث تأثیر داشته است؛ زیرا چنان که خواهد آمد یکی از ویژگی های عصر میر محمدصالح، حدیث گرایی رونق دانش حدیث بوده است.
در این میان، برخی آثار میر محمدصالح مانند «التهلیلیه»، «شرح من لایحضره الفقیه»، «رساله هلالیه»، نشان می دهد که وی فقیهی صاحب نظر و مجتهد بوده است؛ اما از مباحث تفسیری، کلامی، حدیثی و اخلاقی غفلت نورزیده و آثاری را در این زمینه ها به یادگار گذاشته است. با این همه، از عناوین کتاب های وی این نکته بدست می آید که به احتمال زیاد وی در این تألیفات، رویکردی حدیثی داشته است.
از پاره ای قراین و نکات که درباره میر محمدصالح نقل شده، معلوم می شود که او از لحاظ علمی مورد اعتماد و عنایت علامه مجلسی بوده است، به طوری که حکایت شده علامه مجلسی پیش از تألیف «زادالمعاد»، مردم را به کتاب «ذریعه النجاح» میر محمدصالح ارجاع می داده است، همچنان که او به اشاره علامه، «شرح استبصار» را تصنیف و «شرح کافی» را تکمیل کرده است.

[ویکی شیعه] میر محمدصالح خاتون آبادی. میر محمد صالح خاتون آبادی (۱۰۵۸ق ـ ۱۱۲۶ق) فقیه، محدّث امامی قرن یازدهم و دوازدهم، شاگرد و داماد محمد باقر مجلسی است. پس از درگذشت مجلسی امام جمعه و شیخ الاسلام اصفهان شد.
میر محمدصالح فرزند عبدالواسع در ۱۰۵۸ق در خانواده ای مشهور در اصفهان به دنیا آمد.
سال وفاتِ میر محمدصالح خاتون آبادی، در برخی منابع۱۱۱۶ ق ذکر شده، اما در تتمیم وقایع السنین و الاعوام، در ذکر رویدادهای سال های ۱۱۲۴ق تا ۱۱۲۶ق از او نام برده شده و بنابراین به نظر می رسد که تاریخ وفات او ۱۱۲۶ق است و سال فوت میر اسماعیل خاتون آبادی، از عموزادگان او، ۱۱۱۶ق بوده است. میرمحمدصالح در اصفهان درگذشت و در نجف به خاک سپرده شد.