دکتر میرعبدالحسین نقیب زاده جلالی ( متولد ۲۳ اردیبهشت ماه ۱۳۱۶ در رشت ) فیلسوف، نویسنده، پژوهشگر و مترجم حوزۀ فلسفه و فلسفۀ تعلیم و تربیت و استاد بازنشستۀ گروه فلسفه و علوم تربیتی دانشگاه خوارزمی است. همهٔ آثار او در زمینۀ فلسفه اند و بارها تجدید چاپ شده اند. تمرکز اصلی او بر فلسفهٔ غرب و فلسفهٔ تعلیم و تربیت است و در زمینهٔ فلسفۀ افلاطون، فلسفهٔ کانت و فلسفۀ تعلیم و تربیت نیز در ایران صاحب نظر است. از مهم ترین کتاب های وی می توان «نگاهی به فلسفهٔ آموزش و پرورش»، «فلسفۀ کانت: بیداری از خواب دگماتیسم بر زمینۀ سیر فلسفۀ دوران نو» و «درآمدی به فلسفه» را برشمرد.
... [مشاهده متن کامل]
میرعبدالحسین نقیب زاده جلالی در تاریخ ۲۳ اردیبهشت ۱۳۱۶ در شهر رشت دیده به جهان گشود؛ کودکی و نوجوانی خود را در زادگاه خود سپری کرد و پس از پایان تحصیلات متوسطه برای ادامه تحصیلات دانشگاهی به تهران آمد. او در سال ۱۳۳۷، به طور همزمان در آزمون ورودی دانشگاه تهران و نیز دانشسرای عالی پذیرفته شد، بااین حال برخلاف روال معمول آن روزها از شهرت و اعتبار ناشی از تحصیل در دانشگاه تهران چشم پوشید و دانشسرای عالی را برای تحصیلات دانشگاهی برگزید. دلیل این انتخابِ دور از انتظار او اما خواندنِ کتابِ «حافظ چه می گوید؟» اثر دکتر محمود هومن، استاد فلسفهٔ دانشسرای عالی، بود؛ کتابی که در وی شوقی ژرف برانگیخت برای دیدار با نویسندهٔ آن و آموختنِ فلسفه نزد ایشان. چرا که به تعبیرِ خود او «خاستگاه فلسفه، عشق و مقصد آن، شناسایی و یا دقیق تر، شناساییِ ذاتِ چیزها یعنی رسیدن به روشناییِ «بودن» است» . همین دیدار و همین فلسفه آموزی نزدِ محمود هومن، سرآغاز زندگی فلسفی نقیب زاده گشت؛ به گونه ای که با گذشت سال های دراز، نقیب زاده که خود اینک یکی از بزرگ ترینِ فیلسوف های ایران و از پیشکسوتان فلسفه در ایران است، همواره از محمود هومن به عنوان استاد خویش به نیکی یاد می کند و «او را تنها استادِ خود می شمارد و راهی را که در فلسفه پیمود، به جز آموزش او، خودآموزی می داند و اندیشیدن» . البته رابطهٔ این شاگرد و استاد هرگز رابطه ای یک سویه نبود؛ پس از آن که نقیب زاده در خردادماه ۱۳۴۰ تحصیلات لیسانس خود را به عنوان دانشجوی برتر به پایان رساند، محمود هومن با توجه به توانایی بالای وی در فلسفه و منطق، او را به دستیاریِ خود برگزید و به جای خود به عنوان آموزگار درس منطق روانهٔ کلاس درس کرد. در آن زمان بر اساس قوانین آموزشی، دانشجوی برتر از دو امتیاز برخوردار می گشت: دریافت بورس تحصیلی در خارج از کشور و استخدام در دانشگاه به عنوان دبیر با نظر استاد مهم در آن رشتۀ تحصیلی. چنین بود که او به عنوان دبیر به عضویت هیأت علمی دانشسرای عالی درآمد.
... [مشاهده متن کامل]
میرعبدالحسین نقیب زاده جلالی در تاریخ ۲۳ اردیبهشت ۱۳۱۶ در شهر رشت دیده به جهان گشود؛ کودکی و نوجوانی خود را در زادگاه خود سپری کرد و پس از پایان تحصیلات متوسطه برای ادامه تحصیلات دانشگاهی به تهران آمد. او در سال ۱۳۳۷، به طور همزمان در آزمون ورودی دانشگاه تهران و نیز دانشسرای عالی پذیرفته شد، بااین حال برخلاف روال معمول آن روزها از شهرت و اعتبار ناشی از تحصیل در دانشگاه تهران چشم پوشید و دانشسرای عالی را برای تحصیلات دانشگاهی برگزید. دلیل این انتخابِ دور از انتظار او اما خواندنِ کتابِ «حافظ چه می گوید؟» اثر دکتر محمود هومن، استاد فلسفهٔ دانشسرای عالی، بود؛ کتابی که در وی شوقی ژرف برانگیخت برای دیدار با نویسندهٔ آن و آموختنِ فلسفه نزد ایشان. چرا که به تعبیرِ خود او «خاستگاه فلسفه، عشق و مقصد آن، شناسایی و یا دقیق تر، شناساییِ ذاتِ چیزها یعنی رسیدن به روشناییِ «بودن» است» . همین دیدار و همین فلسفه آموزی نزدِ محمود هومن، سرآغاز زندگی فلسفی نقیب زاده گشت؛ به گونه ای که با گذشت سال های دراز، نقیب زاده که خود اینک یکی از بزرگ ترینِ فیلسوف های ایران و از پیشکسوتان فلسفه در ایران است، همواره از محمود هومن به عنوان استاد خویش به نیکی یاد می کند و «او را تنها استادِ خود می شمارد و راهی را که در فلسفه پیمود، به جز آموزش او، خودآموزی می داند و اندیشیدن» . البته رابطهٔ این شاگرد و استاد هرگز رابطه ای یک سویه نبود؛ پس از آن که نقیب زاده در خردادماه ۱۳۴۰ تحصیلات لیسانس خود را به عنوان دانشجوی برتر به پایان رساند، محمود هومن با توجه به توانایی بالای وی در فلسفه و منطق، او را به دستیاریِ خود برگزید و به جای خود به عنوان آموزگار درس منطق روانهٔ کلاس درس کرد. در آن زمان بر اساس قوانین آموزشی، دانشجوی برتر از دو امتیاز برخوردار می گشت: دریافت بورس تحصیلی در خارج از کشور و استخدام در دانشگاه به عنوان دبیر با نظر استاد مهم در آن رشتۀ تحصیلی. چنین بود که او به عنوان دبیر به عضویت هیأت علمی دانشسرای عالی درآمد.
