صادق صدریه ( فارسی: میرصادق صدریه؛ ( ۱۳ بهمن ۱۳۰۳ – ۱۴ آبان ۱۳۸۸ ) یک سیاستمدار و دیپلمات برجسته ایران بود که به عنوان مشاور دفتر و همچنین سفیر در وزارت امور خارجه در دوران پهلوی خدمت کرد.
وی آخرین سفیر ایران در آلمان قبل از انقلاب ایران بود. وی همچنین به عنوان سفیر و رایزن خارجی ایران در رومانی، فرانسه، عراق، کویت، پاکستان، افغانستان و اسرائیل خدمت کرد.
... [مشاهده متن کامل]
صدریه برای پیوستن به شاپور بختیار در حمایت از نهضت مقاومت ملی، جنبش مقاومت ملی ایران، به پاریس رفت. او با همراهی احمد میرفندرسکی به عنوان مشاور به تیم بختیار پیوست.
در زمان حیات بختیار به نمایندگی از او نماینده شورای نهضت مقاومت ملی بود.
در اواخر دهه ۱۹۸۰، به دلیل ارتباط با عراق، به جای محمد مشیری به عنوان رئیس کمیته اجرایی نامیر منصوب شد.
تنظیم قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر با نظارت وی به عنوان مدیر دفتر وزارت خارجه ایران انجام شد.
میرصادق در سال ۱۳۰۳ در یزد به دنیا آمد. بعد از دبیرستان در سال ۱۳۲۴ به دانشگاه تهران رفت و لیسانس اقتصاد گرفت.
به توصیه خانواده اش به وزارت امور خارجه ایران پیوست. به عنوان کارآموز در اداره امور بین الملل شروع به کار کرد.
اولین مأموریت او به عنوان وابسته در هیئت ایرانی، به نیروهای متفقین در اشتوتگارت به سرپرستی عبدالله انتظام بود. میرصادق پایان نامه دکترای خود را در رشته اقتصاد نزد هاینریش برونینگ، سیاستمدار و صدراعظم آلمان دریافت کرد. او دکترای خود را در رشته اقتصاد از دانشگاه کلن دریافت کرد.
فصل اول: قلب ایران در قلب اروپا ( امام در پاریس ) سفارتخانه های شاه در تصرف نیروهای انقلاب
صادق طباطبایی، قلب ایران در قلب اروپا ( امام در پاریس ) ، ۱۳۸۷
در اوایل روی کار آمدن دولت بختیار اتحادیه انجمنهای اسلامی دانشجویان تصمیم گرفت برخی از سفارتخانه های ایران در کشورهای مختلف اروپا را در اختیار بگیرد و امور سفارتخانه را زیر نظر داشته باشد و بویژه از فعالیت دایره مربوط به ساواک جلوگیری کرده و کلیه دفاتر و اتاقهای آنان را لاک و مهر نماید. در بعضی جاها مانند آمریکا مقاومتهایی صورت گرفت بدین منظور از امام خواستیم نظر خود را جهت اجرا به انجمنهای اسلامی کتباً ابلاغ کنند. این مکتوب به تاریخ ۲۸ دی ۱۳۵۷ مطابق با ۱۹ صفر ۱۳۹۹ صادر شد. در مورد سفارت ایران درُ بن پایتخت آلمان غربی، من موضوع را به امام اطلاع دادم که مدیران اتحادیه چنین قصدی دارند و افراد قابل اطمینانی هستند، اگر احتیاجی به حمایت شما بود در جریان باشید. ما احتمال می دادیم که پلیس مانع بشود. از این لحاظ می خواستیم به آنها در صورت لزوم و مداخله بقبولانیم که قصد اشغال سفارت را نداریم، بلکه به نمایندگی از سوی رهبر انقلاب فقط بر کار آنها نظارت می کنیم و این کار مبتنی بر دستورات دینی است. در آن زمان همه کشورها از انقلاب مردم ایران و رهبری امام مطلع بودند. امام از شنیدن این موضوع خوشحال شدند.
وی آخرین سفیر ایران در آلمان قبل از انقلاب ایران بود. وی همچنین به عنوان سفیر و رایزن خارجی ایران در رومانی، فرانسه، عراق، کویت، پاکستان، افغانستان و اسرائیل خدمت کرد.
... [مشاهده متن کامل]
صدریه برای پیوستن به شاپور بختیار در حمایت از نهضت مقاومت ملی، جنبش مقاومت ملی ایران، به پاریس رفت. او با همراهی احمد میرفندرسکی به عنوان مشاور به تیم بختیار پیوست.
در زمان حیات بختیار به نمایندگی از او نماینده شورای نهضت مقاومت ملی بود.
در اواخر دهه ۱۹۸۰، به دلیل ارتباط با عراق، به جای محمد مشیری به عنوان رئیس کمیته اجرایی نامیر منصوب شد.
تنظیم قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر با نظارت وی به عنوان مدیر دفتر وزارت خارجه ایران انجام شد.
میرصادق در سال ۱۳۰۳ در یزد به دنیا آمد. بعد از دبیرستان در سال ۱۳۲۴ به دانشگاه تهران رفت و لیسانس اقتصاد گرفت.
به توصیه خانواده اش به وزارت امور خارجه ایران پیوست. به عنوان کارآموز در اداره امور بین الملل شروع به کار کرد.
اولین مأموریت او به عنوان وابسته در هیئت ایرانی، به نیروهای متفقین در اشتوتگارت به سرپرستی عبدالله انتظام بود. میرصادق پایان نامه دکترای خود را در رشته اقتصاد نزد هاینریش برونینگ، سیاستمدار و صدراعظم آلمان دریافت کرد. او دکترای خود را در رشته اقتصاد از دانشگاه کلن دریافت کرد.
فصل اول: قلب ایران در قلب اروپا ( امام در پاریس ) سفارتخانه های شاه در تصرف نیروهای انقلاب
صادق طباطبایی، قلب ایران در قلب اروپا ( امام در پاریس ) ، ۱۳۸۷
در اوایل روی کار آمدن دولت بختیار اتحادیه انجمنهای اسلامی دانشجویان تصمیم گرفت برخی از سفارتخانه های ایران در کشورهای مختلف اروپا را در اختیار بگیرد و امور سفارتخانه را زیر نظر داشته باشد و بویژه از فعالیت دایره مربوط به ساواک جلوگیری کرده و کلیه دفاتر و اتاقهای آنان را لاک و مهر نماید. در بعضی جاها مانند آمریکا مقاومتهایی صورت گرفت بدین منظور از امام خواستیم نظر خود را جهت اجرا به انجمنهای اسلامی کتباً ابلاغ کنند. این مکتوب به تاریخ ۲۸ دی ۱۳۵۷ مطابق با ۱۹ صفر ۱۳۹۹ صادر شد. در مورد سفارت ایران درُ بن پایتخت آلمان غربی، من موضوع را به امام اطلاع دادم که مدیران اتحادیه چنین قصدی دارند و افراد قابل اطمینانی هستند، اگر احتیاجی به حمایت شما بود در جریان باشید. ما احتمال می دادیم که پلیس مانع بشود. از این لحاظ می خواستیم به آنها در صورت لزوم و مداخله بقبولانیم که قصد اشغال سفارت را نداریم، بلکه به نمایندگی از سوی رهبر انقلاب فقط بر کار آنها نظارت می کنیم و این کار مبتنی بر دستورات دینی است. در آن زمان همه کشورها از انقلاب مردم ایران و رهبری امام مطلع بودند. امام از شنیدن این موضوع خوشحال شدند.
