میرشمس الدین بن کمال الدین یکی از پادشان مرعشیان تبرستان بود که پس از مرگ برادرش به حکومت این خاندان رسید. وی با متحد شدن با شاه اسماعیل صفوی و قطع روابط سادات مرعشی با درگاه تیموریان دورهٔ جدیدی را در تاریخ این خاندان به وجود آورد. از مخالفان اصلی وی می توان به عبدالکریم دوم نام بُرد.
میرشمس الدین با مرگ برادرش، زین العابدین، بر مسند حکومت نشست. وی برخلاف زین العابدین و شاید به نصیحت وی، با فرماندهان رقیب، سیاست متعادلی پیشگرفت. [ ۲] وی منصب «سپهسالاری شرقی» را به «سید عظیم بابلکانی»[ ۳] و بخش غربی را به «میرحسن پازواری» سپرد. همچنین مابین «تالار» و «تجینه رود» را به کارگزاری «محمد دیو» گذاشت. [ ۴]
دو سال بعد، عبدالکریم دوم، با کمک گیلانیان و تأیید سلاطین تیموری، به سوی مازندران لشکرکشی نمود. وی توانست «سید حسن آملی»، حاکم آمل، را همراه خویش نماید[ ۲] ؛ لیکن میرشمس الدین با پشتیبانی «آقا رستم روزافزون» در نبرد پیروز شد و حتی روزافزون در برابر حاکمان خاندان «دیو» پیروز شد. [ ۵] میرشمس الدین تمام امور مملکت، حتی عزل و نصب امرا و اعیان را، به آقا رستم روزافزون سپرد. [ ۶] قدرت گرفتن آقا رستم، موجب «حسادت» بزرگان مازندران شد، چنانچه فرمان میرشمس الدین را جهت حبس او گرفتند. [ ۷] گرچه با میانجی گری مادر شمس الدین، آقارستم به منصبش بازگشت نمود. [ ۸]
پس از مدتی نیز از گیلان و رستمدار درخواست صلح نمودند و همچنین خواستند که برخی از ممالک مازندران به عبدالکریم دوم داده شود. بدین ترتیب، میرشمس الدین راضی شد که آمل را به عبدالکریم دوم بسپارند. [ ۹] عبدالکریم دوم برخلاف تعهدش، به ناراضیان گریخته از ساری پناه می داد و سعی داشت که میرعلی، حاکم بارفروش ده، را با خود همراه سازد. میرعلی ضمن نصیحت وی و تذکر به حفظ معاهدهٔ صلح، میرشمس الدین را در جریان کار قرار داد. میرشمس الدین خود به سوی آمل شتافت و عبدالکریم دوم باز هم به گیلان گریخت. [ ۱۰]
در سال ۹۰۶ ه، همزمان با برآمدن «شاه اسماعیل صفوی»، میرشمس الدین فرزندش، «میرکمال الدین»، را به جای خویش نهاده، خود به دیدار شاه اسماعیل شتافت. [ ۱۱] پس از آن که میرشمس الدین به «اردوی معلی»، نزد شاه اسماعیل صفوی، رفت، شاه اسماعیل «منشور سلطنت ممالک مازندران و توابع» را به او داد و سپس میرشمس الدین به مازندران مراجعت نمود. [ ۱۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمیرشمس الدین با مرگ برادرش، زین العابدین، بر مسند حکومت نشست. وی برخلاف زین العابدین و شاید به نصیحت وی، با فرماندهان رقیب، سیاست متعادلی پیشگرفت. [ ۲] وی منصب «سپهسالاری شرقی» را به «سید عظیم بابلکانی»[ ۳] و بخش غربی را به «میرحسن پازواری» سپرد. همچنین مابین «تالار» و «تجینه رود» را به کارگزاری «محمد دیو» گذاشت. [ ۴]
دو سال بعد، عبدالکریم دوم، با کمک گیلانیان و تأیید سلاطین تیموری، به سوی مازندران لشکرکشی نمود. وی توانست «سید حسن آملی»، حاکم آمل، را همراه خویش نماید[ ۲] ؛ لیکن میرشمس الدین با پشتیبانی «آقا رستم روزافزون» در نبرد پیروز شد و حتی روزافزون در برابر حاکمان خاندان «دیو» پیروز شد. [ ۵] میرشمس الدین تمام امور مملکت، حتی عزل و نصب امرا و اعیان را، به آقا رستم روزافزون سپرد. [ ۶] قدرت گرفتن آقا رستم، موجب «حسادت» بزرگان مازندران شد، چنانچه فرمان میرشمس الدین را جهت حبس او گرفتند. [ ۷] گرچه با میانجی گری مادر شمس الدین، آقارستم به منصبش بازگشت نمود. [ ۸]
پس از مدتی نیز از گیلان و رستمدار درخواست صلح نمودند و همچنین خواستند که برخی از ممالک مازندران به عبدالکریم دوم داده شود. بدین ترتیب، میرشمس الدین راضی شد که آمل را به عبدالکریم دوم بسپارند. [ ۹] عبدالکریم دوم برخلاف تعهدش، به ناراضیان گریخته از ساری پناه می داد و سعی داشت که میرعلی، حاکم بارفروش ده، را با خود همراه سازد. میرعلی ضمن نصیحت وی و تذکر به حفظ معاهدهٔ صلح، میرشمس الدین را در جریان کار قرار داد. میرشمس الدین خود به سوی آمل شتافت و عبدالکریم دوم باز هم به گیلان گریخت. [ ۱۰]
در سال ۹۰۶ ه، همزمان با برآمدن «شاه اسماعیل صفوی»، میرشمس الدین فرزندش، «میرکمال الدین»، را به جای خویش نهاده، خود به دیدار شاه اسماعیل شتافت. [ ۱۱] پس از آن که میرشمس الدین به «اردوی معلی»، نزد شاه اسماعیل صفوی، رفت، شاه اسماعیل «منشور سلطنت ممالک مازندران و توابع» را به او داد و سپس میرشمس الدین به مازندران مراجعت نمود. [ ۱۲]
wiki: میرشمس الدین مرعشی