میرزایُف، عَبدُالغَنی (ازبکستان ۱۹۰۸ـ دوشنبه ۱۹۷۶)
دانشمند و ادیب تاجیکستانی. در ۱۹۳۹، رشتۀ خاورشناسی را در دانشگاه دولتی لنینگراد به پایان رساند. پس از آن در سمت هایی چون رئیس پژوهشگاه تاریخ فرهنگستان شوروی (از ۱۹۴۷ تا ۱۹۵۱) و رئیس پژوهشگاه خاورشناسی فرهنگستان علوم شوروی (از ۱۹۵۶ تا ۱۹۷۶) خدمت کرد. در ۱۹۵۷ دانشنامۀ دکتری عالی گرفت و در ۱۹۶۱ به رتبۀ پروفسوری رسید. در ۱۹۴۸ به عضویت کانون نویسندگان شوروی درآمد و نیز نمایندۀ مردم در شورای عالی تاجیکستان و عضو انجمن روابط فرهنگی شوروی با کشورهای عربی بود. از آثارش: ملهم بخارایی (۱۹۴۸)؛ رودکی و انکشاف غزل در قرون ۱۰ تا ۱۵ میلادی به فارسی (استالین آباد، ۱۹۵۷)؛ فهرست دست نویس های شرقی فرهنگستان علوم تاجیکستان در ۶ جلد (۱۹۶۱ـ۱۹۸۸)؛ فانی و حافظ (۱۹۶۸)؛ تاریخ فلسفه (۱۹۵۷)؛ کمال الدین بنایی به فارسی (۱۹۵۷) و روسی (۱۹۸۰).
دانشمند و ادیب تاجیکستانی. در ۱۹۳۹، رشتۀ خاورشناسی را در دانشگاه دولتی لنینگراد به پایان رساند. پس از آن در سمت هایی چون رئیس پژوهشگاه تاریخ فرهنگستان شوروی (از ۱۹۴۷ تا ۱۹۵۱) و رئیس پژوهشگاه خاورشناسی فرهنگستان علوم شوروی (از ۱۹۵۶ تا ۱۹۷۶) خدمت کرد. در ۱۹۵۷ دانشنامۀ دکتری عالی گرفت و در ۱۹۶۱ به رتبۀ پروفسوری رسید. در ۱۹۴۸ به عضویت کانون نویسندگان شوروی درآمد و نیز نمایندۀ مردم در شورای عالی تاجیکستان و عضو انجمن روابط فرهنگی شوروی با کشورهای عربی بود. از آثارش: ملهم بخارایی (۱۹۴۸)؛ رودکی و انکشاف غزل در قرون ۱۰ تا ۱۵ میلادی به فارسی (استالین آباد، ۱۹۵۷)؛ فهرست دست نویس های شرقی فرهنگستان علوم تاجیکستان در ۶ جلد (۱۹۶۱ـ۱۹۸۸)؛ فانی و حافظ (۱۹۶۸)؛ تاریخ فلسفه (۱۹۵۷)؛ کمال الدین بنایی به فارسی (۱۹۵۷) و روسی (۱۹۸۰).