[ویکی اهل البیت] مدرس تبریزی یکی از علما و دانشمندان بزرگ آذربایجان در قرن اخیر و فقیهی محقق، حکیمی متکلم، محدثی عالم به علم رجال و ادبیات و لغت عرب و عجم ...
محمد علی مدرس در سال 1296 ه.ق در تبریز، شهر دانشمندان بافضیلت پا به عرصه وجود نهاد.مدرس تبریزی که به مدرس خیابانی نیز مشهور بود، مقدمات علوم عربی را در حوزه های دینی آن روز فرا گرفت آنگاه به تحصیل کتب معمول فقهی، اصولی و ریاضیات در مدرسه طالبیه تبریز روی آورد. وی علوم معقول را در محضر آیت الله میرزا علی لنکرانی ، خارج فقه و اصول را در مکتب آیت الله حاج میرزا ابوالحسن مجتهد (مشهور به انگجی) آموخت. همچنین در حوزه درسی آیت الله میرزا صادق مجتهد تبریزی رحمه الله حاضر شد.
حوزه درسی این دو عالم بزرگوار که از مراجع دینی بودند، مدرس تبریزی را به مراتب عالی فقهی و اصولی رهنمون شد و کمال نبوغ اجتهادی را در او به ظهور رساند و به این ترتیب مراجع بزرگ آن زمان حضرات آیات سید محمد حجت کوه کمره ای، سید صدرالدین صدر ، میرزا محمد علی شاه آبادی تهرانی ، محمد حسین کاشف الغطاء ، میرزا عبدالحسین رشتی به وی اجازه اجتهاد دادند.
علاوه بر آن محمد علی مدرس تبریزی از محضر آیات عظام محمد علی هبة الدین شهرستانی ، آقا بزرگ تهرانی و سید محسن حکیم ، محمد حسین کاشف الغطاء و میرزا عبدالحسین رشتی اجازه روایت گرفت.
مرحوم مدرس تبریزی در زندگینامه اش از شوق فطری به تحصیل دانش و تالیف اینگونه سخن می گوید: «به اقتضای شوق فطری که در میراث اثر علمی داشتم باب مراوده را بر روی خودم مسدود و با فضل غیرمتناهی به تالیف آغاز کردم.»
و چه زیبا توانست این علاقه و شوق فطری را به مقصد برساند و تالیفات ارزنده ای به جامعه علمی تحویل دهد.توفیق حضرت حق، علاقه و پشتکار و امانت در نوشتار موجب شد که امروزه آثار گرانسنگی از وی به یادگار بماند و نامش جاودانه شود. آثاری که صدقه جاریه برای او و برای اهل تحقیق و منبع شایسته ای شد،
و چه زیباست توصیه او به فرزندش که خود مصداق بارز آن شد.بگذار به گیتی اثری ز آنکه در آفاق تا چشم به هم برزنی از ما اثری نیست.
در حالاتش چنین ذکر کرده اند: «شبها مرتبا، وقت سحر و قبل از طلوع صبح، بیدار می شد. پس از ادای نوافل و فریضه صبح با پشتکار کم نظیری به مطالعه می پرداخت و برای این که از تالیف و مطالعه باز نماند، باب معاشرت و رفت و آمد با دیگران را حتی الامکان بر روی خود بسته بود.»
محمد علی مدرس در سال 1296 ه.ق در تبریز، شهر دانشمندان بافضیلت پا به عرصه وجود نهاد.مدرس تبریزی که به مدرس خیابانی نیز مشهور بود، مقدمات علوم عربی را در حوزه های دینی آن روز فرا گرفت آنگاه به تحصیل کتب معمول فقهی، اصولی و ریاضیات در مدرسه طالبیه تبریز روی آورد. وی علوم معقول را در محضر آیت الله میرزا علی لنکرانی ، خارج فقه و اصول را در مکتب آیت الله حاج میرزا ابوالحسن مجتهد (مشهور به انگجی) آموخت. همچنین در حوزه درسی آیت الله میرزا صادق مجتهد تبریزی رحمه الله حاضر شد.
حوزه درسی این دو عالم بزرگوار که از مراجع دینی بودند، مدرس تبریزی را به مراتب عالی فقهی و اصولی رهنمون شد و کمال نبوغ اجتهادی را در او به ظهور رساند و به این ترتیب مراجع بزرگ آن زمان حضرات آیات سید محمد حجت کوه کمره ای، سید صدرالدین صدر ، میرزا محمد علی شاه آبادی تهرانی ، محمد حسین کاشف الغطاء ، میرزا عبدالحسین رشتی به وی اجازه اجتهاد دادند.
علاوه بر آن محمد علی مدرس تبریزی از محضر آیات عظام محمد علی هبة الدین شهرستانی ، آقا بزرگ تهرانی و سید محسن حکیم ، محمد حسین کاشف الغطاء و میرزا عبدالحسین رشتی اجازه روایت گرفت.
مرحوم مدرس تبریزی در زندگینامه اش از شوق فطری به تحصیل دانش و تالیف اینگونه سخن می گوید: «به اقتضای شوق فطری که در میراث اثر علمی داشتم باب مراوده را بر روی خودم مسدود و با فضل غیرمتناهی به تالیف آغاز کردم.»
و چه زیبا توانست این علاقه و شوق فطری را به مقصد برساند و تالیفات ارزنده ای به جامعه علمی تحویل دهد.توفیق حضرت حق، علاقه و پشتکار و امانت در نوشتار موجب شد که امروزه آثار گرانسنگی از وی به یادگار بماند و نامش جاودانه شود. آثاری که صدقه جاریه برای او و برای اهل تحقیق و منبع شایسته ای شد،
و چه زیباست توصیه او به فرزندش که خود مصداق بارز آن شد.بگذار به گیتی اثری ز آنکه در آفاق تا چشم به هم برزنی از ما اثری نیست.
در حالاتش چنین ذکر کرده اند: «شبها مرتبا، وقت سحر و قبل از طلوع صبح، بیدار می شد. پس از ادای نوافل و فریضه صبح با پشتکار کم نظیری به مطالعه می پرداخت و برای این که از تالیف و مطالعه باز نماند، باب معاشرت و رفت و آمد با دیگران را حتی الامکان بر روی خود بسته بود.»
wikiahlb: میرزا_محمد_علی_مدرس_تبریزی