میرزا عبدالرحیم

میرزا عبدالرّحیم (۹۶۳ـ۱۰۱۴ق)
از امرا و فضلای مشهور هند. فرزند بیرم خان بود و در کودکی به دربار اکبرشاه در آگره راه یافت و تحت سرپرستی او قرارگرفت. وی نزد علمای بزرگ هند و ایران چون محمد امین، انْدِجانی، جلال الدین دَوانی، فتح الله شیرازی، حکیم علی گیلانی دانش آموخت. در ۱۶سالگی حکومت پتنه به او تفویض شد و به سبب فتوحاتش در گُجرات، اکبرشاه او را لقب «خانِ خانان» داد. از اوایل قرن ۱۱م به بعد، بیشتر برای لشکرکشی به دکن و امور مربوط به آن جا از او استفاده می شد. عبدالرحیم در ۲۶ سالگی به اتابکی شاهزاده سلیم میرزا منصوب شد. او در ۹۹۷ق بابرنامه را به فارسی ترجمه و به اکبرشاه هدیه کرد. وی به زبان های فارسی، ترکی (جغتایی) ، عربی، سانسکریت و هندی تسلط داشت و به هر چهار زبان شعر می گفت. گویا به توصیۀ اکبرشاه، بعضی زبان های اروپایی را هم فراگرفته بود. سخاوت و رادمردی او را ستوده اند.