میرزا زین العابدین خوانساری

[ویکی اهل البیت] میرزا زین العابدین فرزند میرزا ابو القاسم، فرزند عالم ربانی سیدخوانساری یکی از اعلام بزرگ قرن سیزدهم در شهر اصفهان بود. در سال 1190 قمری در شهر خوانسار متولد شد، در نوجوانی مقدمات علوم و سطوح فقه و اصول را از حضور والد معظم بنی اعمام سید محمد مهدی خوانساری صاحب رساله ابو بصیر و... به اتمام رسانید، سپس عازم نجف اشرف گردید و از محضر شریف العلما و سایر اعلام نجف محظوظ بود. هر چند مراتب علمی او در مراجعت به اصفهان از محضر حکیم نوری و حاجی کرباسی افزوده شد و به درجه اجتهاد واستادی رسید. و از اساتید نام برده به اضافه مرحوم خاتون آبادی و حجة الاسلام اصفهانی به اخذ اجازه و درجه اجتهاد نایل آمد. و به زادگاه خویش شهر خوانسارمراجعت نمود اما دیری نپائید که خوانسار را برای همیشه به قصد اصفهان ترک نمود و به اتفاق خانواده در محل چهار سوی اصفهان اقامت گزید. معظم له سرسلسله سادات روضاتی اصفهان است و امثال علامه خوانساری صاحب روضات و آیت کبری میرزا محمد هاشم از اولاد وی هستند.
حاج میرزا زین العابدین در فقه و اصول و تفسیر، حدیث و حکمت و منطق و ادبیات عرب مهارت داشت. و چندین سال در اصفهان به تدریس علما و ترویج مذهب همت گماشت. اکثر صاحب تراجم علما معظم له را در کتاب خویش متذکرند و به اوصاف و کمالات اخلاقی و مراتب علمی او معترفند.
میرزای مزبور گذشته از تربیت فضلا آثاری از قبیل شرح زبده و شرح خلاصة الحساب (شیخ بهائی) و رسائلی در نوادر احکام، و شرحی بر معالم الاصول و غیره... به رشته تحریر برده است. معظم له خطی نیکو داشت و به دست مبارک قرآنی زیبا به یادگار گذاشت، و سرانجام در سال 1275 به حضور معبود شتافت. بعد از این سید بزرگوار حجج اسلام آیات عظام: میرزا محمد باقر، میرزا محمد هاشم، میرزا محمد کاظم، میرزا محمد صادق، میرزا سید حسن، میرزا سید علی، میرزا محمد جواد و امیر محمد (و هزاران عالم و فاضل دیگر از احفاد او) وارث علوم پدر گردیدند.