میرزا جبار محمدزاده ( ترکی آذربایجانی: Mirzə Cabbar Mirzə Abbas oğlu Məmmədzadə؛ ۲۰ ژانویهٔ ۱۸۸۲ – ۳ ژانویهٔ ۱۹۳۸ ) آموزشگر، دکترای علوم تربیتی، استاد آذربایجانی ( ۱۹۳۷ ) و نماینده اولین دوره مجلس ملی نخستین جمهوری ارمنستان بود.
... [مشاهده متن کامل]
میرزا جبار محمدزاده ۲۰ ژانویه ۱۸۸۲ در شهر ایروان اویزد ایروان، از توابع فرمانداری ایروان در امپراتوری روسیه به دنیا آمد. ابتدا به تحصیل در منزل پرداخت و سپس در دارالمعلمین ایروان درس خواند. میرزا جبار پس از فارغ التحصیلی از دانشسرای عالی یادشده در سال ۱۹۰۲، در یک امتحان شرکت کرده و موفق به اخذ جواز تدریس شد. از ماه سپتامبر سال ۱۹۰۲ به عنوان آموزگار در مدرسه ای در منطقه نهرم در نخجوان مشغول به کار شد. در سال ۱۹۰۳ در منطقه «قمرلی» و در سال ۱۹۰۴ در «ایمان شالی» به تدریس ادامه داد. از سال ۱۹۰۵ تا ۱ سپتامبر ۱۹۰۶ ناظم مدرسه «قمرلی» بود.
تا ۱۹ ژانویه ۱۹۱۳ به عنوان دانشیار زبان آذربایجانی در دارالمعلمین ایروان فعالیت داشت. در ۱ سپتامبر سال ۱۹۰۶ از میرزا جبار محمدزاده دعوت شد تا در پیش دبستانی بنیانگذاری شده توسط «ابادالله بیگ مغانلینسکی» در ایروان زبان روسی و ریاضیات را تدریس کند. جنگ جهانی اول باعث شد که حکومت امپراتوری روسیه مدرسه را از شهر مرزی ایروان به آرماویر منتقل کند. میرزا جبار محمدزاده بین ۲ فوریه سال ۱۹۱۵ الی مه ۱۹۱۶ به کار خود در آنجا نیز استمرار بخشید. تا آن زمان سه کتاب تألیف شده از سوی وی به چاپ رسیده بود.
داشناک ها به دنبال آنکه در سال ۱۹۱۸ در ارمنستان قدرت را به دست گرفتند، مدرسه ایروان و دانشسرای عالی فوق الذکر را تعطیل کردند. بنابر این، میرزا جبار محمدزاده با خانواده خود به نخجوان نقل مکان کرد و در کنار اینکه به تدریس زبان های ترکی آذربایجانی، ترکی استانبولی و روسی در مدرسه می پرداخت، در دفاع از نخجوان در برابر حملات داشناک ها هم حضور می یافت.
پس از تصرف ارمنستان توسط بلشویک ها در سال ۱۹۲۰، میرزا جبار محمدزاده به ایروان برگشت. در اواخر همان سال از ایروان به باکو منتقل شد و مسیر تدریس را آنجا در دانشگاه های دولتی آذربایجان، تربیت مدرس و تعاون آذربایجان ادامه داد. علاوه بر شعرسرایی، پشوهش هایی در زمینه زبان شناسی هم انجام داده و کتابچه راهنمایی به نام «روش شناسی آموزش زبان آذربایجانی» به تحریر درآورد. در دهه ۱۹۲۰ بیست جلد کتاب درسی مختص مدارس ابتدایی و متوسطه به زبانهای آذربایجانی و روسی به صورت تنهایی و مشترک تدوین کرد. بعداً به عنوان رئیس یک دانشکده و دانشیار در دانشگاه تعاون آذربایجان کار کرد. در سال ۱۹۳۵ لقب های علمی «نامزد علوم» و پروفسور در رشته زبان و ادبیات و نیز در سال ۱۹۳۷ دکترای علوم را به دست آورد.
... [مشاهده متن کامل]
میرزا جبار محمدزاده ۲۰ ژانویه ۱۸۸۲ در شهر ایروان اویزد ایروان، از توابع فرمانداری ایروان در امپراتوری روسیه به دنیا آمد. ابتدا به تحصیل در منزل پرداخت و سپس در دارالمعلمین ایروان درس خواند. میرزا جبار پس از فارغ التحصیلی از دانشسرای عالی یادشده در سال ۱۹۰۲، در یک امتحان شرکت کرده و موفق به اخذ جواز تدریس شد. از ماه سپتامبر سال ۱۹۰۲ به عنوان آموزگار در مدرسه ای در منطقه نهرم در نخجوان مشغول به کار شد. در سال ۱۹۰۳ در منطقه «قمرلی» و در سال ۱۹۰۴ در «ایمان شالی» به تدریس ادامه داد. از سال ۱۹۰۵ تا ۱ سپتامبر ۱۹۰۶ ناظم مدرسه «قمرلی» بود.
تا ۱۹ ژانویه ۱۹۱۳ به عنوان دانشیار زبان آذربایجانی در دارالمعلمین ایروان فعالیت داشت. در ۱ سپتامبر سال ۱۹۰۶ از میرزا جبار محمدزاده دعوت شد تا در پیش دبستانی بنیانگذاری شده توسط «ابادالله بیگ مغانلینسکی» در ایروان زبان روسی و ریاضیات را تدریس کند. جنگ جهانی اول باعث شد که حکومت امپراتوری روسیه مدرسه را از شهر مرزی ایروان به آرماویر منتقل کند. میرزا جبار محمدزاده بین ۲ فوریه سال ۱۹۱۵ الی مه ۱۹۱۶ به کار خود در آنجا نیز استمرار بخشید. تا آن زمان سه کتاب تألیف شده از سوی وی به چاپ رسیده بود.
داشناک ها به دنبال آنکه در سال ۱۹۱۸ در ارمنستان قدرت را به دست گرفتند، مدرسه ایروان و دانشسرای عالی فوق الذکر را تعطیل کردند. بنابر این، میرزا جبار محمدزاده با خانواده خود به نخجوان نقل مکان کرد و در کنار اینکه به تدریس زبان های ترکی آذربایجانی، ترکی استانبولی و روسی در مدرسه می پرداخت، در دفاع از نخجوان در برابر حملات داشناک ها هم حضور می یافت.
پس از تصرف ارمنستان توسط بلشویک ها در سال ۱۹۲۰، میرزا جبار محمدزاده به ایروان برگشت. در اواخر همان سال از ایروان به باکو منتقل شد و مسیر تدریس را آنجا در دانشگاه های دولتی آذربایجان، تربیت مدرس و تعاون آذربایجان ادامه داد. علاوه بر شعرسرایی، پشوهش هایی در زمینه زبان شناسی هم انجام داده و کتابچه راهنمایی به نام «روش شناسی آموزش زبان آذربایجانی» به تحریر درآورد. در دهه ۱۹۲۰ بیست جلد کتاب درسی مختص مدارس ابتدایی و متوسطه به زبانهای آذربایجانی و روسی به صورت تنهایی و مشترک تدوین کرد. بعداً به عنوان رئیس یک دانشکده و دانشیار در دانشگاه تعاون آذربایجان کار کرد. در سال ۱۹۳۵ لقب های علمی «نامزد علوم» و پروفسور در رشته زبان و ادبیات و نیز در سال ۱۹۳۷ دکترای علوم را به دست آورد.
