میرزا اقا امامی

میرزا آقا امامی در شهر اصفهان به سال ۱۲۶۰ خورشیدی برابر هشتم ذی الحجه ۱۳۰۰ قمری به دنیا آمد. او از سلسله سادات امامی اصفهانی بود. پدرش سید محمد حسین، نقاش شیوه گل و مرغ بود و جدش میرزا نصرالله امامی نقاش باشی نام داشت که در دورهٔ ناصری، نقاش باشی عصر خود بوده است. میرزا آقا پس از مدتی به تهران رفت و در مجمع الصنایع دولتی که زیر نظر میرزا رضی صنیع همایون اداره می شد، به تحصیل پرداخت و کلیهٔ رموز و فنون علم تصویر و تذهیب را فرا گرفت. سپس رهسپار زادگاه خود شد و در آنجا، کارگاهی در سرای سنگ تراشان ملک تهیه کرد و عمده آثارش را در این کارگاه مصوّر ساخت، ولی در اواخر عمر انزوا گزید و در منزل مسکونی خود، به خلق آثار هنری پرداخت.
او در چهره پردازی و جانورسازی و گل و مرغ، نماسازی و طراحی نقوش قالی، کارهای روغنی، تذهیب و تشعیر و سایر رشته های نقاشی سنتی مهارت داشت و هنرمندی ذوفنون به شمار می آمد.
میرزاآقا در رشتهٔ تخصصی هنر سوخت که یکی از شیوه های بسیار دشوار تصاویر چرمی به شمار می آید، استادی پیشرو بود و احیا کنندهٔ این هنر به شمار می رود. به غیر از هنر سوخت، در قلمدان و جلدسازی به شیوهٔ روغنی نیز دست داشته است.
او علاوه بر هنر سوخت برای نقاشی به شیوه مینیاتور، تذهیب و تشعیر، مکتب نقاشی ایرانی سازی، گل و بوته سازی، درسازی به سبک صفوی و طراحی نقش قالیهای نفیس شهرت دارد.
از آثار وی: یک جفت در روغنی که از شاه کارهای وی است، با رقم: «میرزاآقا امامی»؛ قاب آینهٔ نفیسی که به تقلید از شیوهٔ صفویه عمل آورده. بدون رقم است؛ مینیاتور ارزنده ای به تقلید از آثار استاد محمدی که تصویر دو دلداده است و بدون رقم.
از شاگردان مشهور او، حسین اسلامیان، حسین خطائی و محمود فرشچیان اشاره کرد
میرزا آقا به سال ۱۳۳۴ در اصفهان درگذشت و در همان جا به خاک سپرده شد.
• زندگی و آثار حاج میرزا آقا امامی