میر سید علی

میرسیّدعلی (ح ۹۱۰ـ ح ۹۷۵ق)
نگارگر و شاعر ایرانی. از بنیاد گذاران مکتب هندوایرانی، و از سرآمدان مکتب دوم تبریز بود. با تأثیر از واقع گرایی و توجه به زندگی روزمره در آثار کمال الدین بهزاد، در این مکتب تحولی به وجود آورد. بعدها همراه با عبدالصمد، آمیزه ای از این دستاوردها را با برخی جنبه های شیوه های دربار هند درآمیخت، و مکتب هندوایرانی را پدید آورد. میر سید علی براساس نوشته های موجود، احتمالاً در ترمذ به دنیا آمده، و بعدها همراه پدرش به تبریز رفته است، و در آن جا نزد استادانی همچون میر مصوِّر (پدرش)، سلطان محمد، و آقا میرک، هنر آموخته است. به دربار و کتابخانۀ سلطنتی شاه طهماسب راه یافت، و در آفرینش و مصوّرسازی شاهنامۀ طهماسبی (کتابخانۀ بریتانیا) مشارکت کرد. شعر هم می سرود و تخلص «جدایی» داشت، لیکن دیوان کامل اشعارش تاکنون به دست نیامده است. نیز خط نستعلیق و ثلث را خوش می نوشت. میر سید علی به درخواست همایون شاه - که مدتی در ایران اقامت داشت ـ به همراه گروهی (ح ۹۵۵ق) به دربار و کتابخانۀ همایون شاه رفت و به هنرآفرینی پرداخت (شاه طهماسب دستور صریحی برای این سفر نداده بود). حمزه نامه و رزم نامه از کتاب هایی است که به سرپرستی او ساخته شدند. میر سید علی در سفر حج درگذشت. در دربار همایون شاه، لقب نادرالملک گرفت. برخی از آثارش عبارت اند از آوردن مجنون به خیمۀ لیلی (ح ۹۵۰ق، از خمسۀ طهماسبی)، شکار بهرام گور (از شاهنامۀ طهماسبی)، نبرد خسرو و بهرام چوبینه، و دید و بازدید ریش سفیدان قبیله ها (از خمسۀ نظامی).