میر احمد ثاراللهی

اجداد پدری ثاراللهی از سادات جلیل القدر موسوی زنجانی الاصل می باشند که همه در تقوی و دانش و سبقت در امور خیر معروف بوده اند. از جمله آن ها میر حسن معروف است که نخستین احداث کننده پل رودبارتان رشت بنام پل میرحسن می باشد.
والدش سید رضا ثاراللهی مردی عالم و پرهیزگار بوده است و در دوران حیاتش مردم از محضر شریف او کسب فیض می کردند. وی مردی بخشنده و بلند همت بود، از فقرا و مساکین دستگیری و نگاهداری می کرد، از حال بیچارگان غافل نبود و تمام مصاعی و درآمد خود را صرف آسایش و اطعام مردم می کرد. ساختمان مسجد ثاراللهی واقع در خیابان دکتر - حشمت ( لاهیجان سابق ) یادگار آن می باشد.
مادر ایشان مرحومه بانو حبیبه زنی صالحه و عارفه و حامی فقرا و داور و فیصله دهنده دعاوی مردم بوده است و بارها با کدخدا منشی از منازعه مردم جلوگیری و آنان را با یکدیگر دوست می کردند. اندرزهای او در مردم اثر غیبی داشت و بسیار مدیر و بذله گو و دارای ذوق ادبی و لطیفه سرایی بوده است و خود او می گوید من طبع لطایف و ظرایف گویی را از مادر خود به ارث برده ام و به مفاخرت از مادرش در یک قطعه ادبی می گوید:
می توان سلسله خانوادی ثاراللهی را خاندان علم و ادب دانست.
تحصیلاتش درمدارس قدیمه بوده و از محضر والد مرحومش کسب فیض و دانش نموده است. در تمام ادوار زندگی مهم ترین اوقات او صرف مطالعه کتابهای علمی و همنشینی با اهل علم و فیض بوده و از مطالعه کتاب خوب و درک فیوضات هیچگاه غافل نبوده است. اخلاق او بسیار نرم و پسندیده بود و از ابراز حقایق و رک گویی اظهار سخن بی پرده نمی توانست خودداری نماید. در لطایف و ظرایف گویی بحدی استاد بود که بقول یکی از دوستانش می شود او را "جامع التمثیل" نام گذاشت که قادر است از هر حرفی هزار حرف ساخته و آن را به صورت لطیفه ظاهر نماید.
مجموعه لطایف و ظرایف و هزلیات او به ۲۰۰۰ مورد می رسد و خودش معتقد بود که اعمال روزانه مردم لطایف و ظرایف و موجب عبرت بوده و می باشد، منتها باید به موقع درک و یادداشت کرد. از اعمال و اقوال شعرا، عرفاً و مردان مشهور داستان های شنیدنی و ناشنیده دارد که انسان از شنیدن آن غرق در تفریح و خنده می گردد.