میذنه گوی. [ ذَ ن َ / ن ِ ] ( نف مرکب ) میذنه گوینده. اذان گوی. مؤذن. آن که در میذنه اذان گوید. بانگ نمازگو : گیرم که خروس پیرزن مردیا میذنه گوی را عسس برد.نظامی.
