میدگارد

میدگارد یا سرزمین میانه ( به زبان نروژی باستان: Miðgarðr ) در اساطیر اسکاندیناوی، یکی از نه بخش جهان در کیهان شناسی نورس و سرزمین و اقامت گاه انسان ها است. میدگارد تنها سرزمین قابل مشاهده در بین نه جهان بود. بر طبق افسانه ها، میدگارد از به هم پیوستن اندام یمیر، اولین مخلوق اساطیر اسکاندیناوی پس از کشته شدنش توسط اودین و برادرانش به منظور محافظت از بشریت در مقابل غول ها درست شده است. ایزدان با حمل پیکر عظیم الجثه او به داخل گینونگاگپ، زمین را از گوشت تن و صخره ها را از استخوانش پدیدآوردند. آن ها تخته سنگ ها و قلوه سنگ ها را از دندان ها و استخوان پاره های تن او پدیدآوردند، خونش را به دریاچه ها و دریا، جمجمه اش را به آسمان فراز زمین بدل کردند و از چهار سو، چهار کوتوله ( شمال، جنوب، شرق و غرب ) در هر سمت گماردند تا جهان را نگه دارند. آن ها گیاهان و درختان را از موی یمیر برآوردند و مغز او را بر آسمان پاشیدند تا ابرها را پدیدآورد و در انتها از ابروهایش میدگارد، سرزمین انسان ها را خلق کردند. [ ۱] [ ۲]
میدگارد یکی از جهان های میانی در ایگدراسیل به شمار می رفت و در زیر آسگارد، اقامتگاه ایزدان جنگاور اسکاندیناوی قرار دارد و در نیمه راه از شمال مابین نیفل هایم، سرزمین یخ و در جنوب آن موسپل هایم، منطقه آتش قرار گرفته بود. میدگارد و آسگارد بوسیلهٔ پل رنگین کمان بیفروست به یکدیگر متصل هستند. میدگارد توسط اقیانوس عظیم صعب العبوری احاطه شده بود. در داخل آب های این اقیانوس ماری عظیم الجثه به نام یورمونگاند زندگی می کرد. این مار آنچنان رشد کرده و بزرگ شد، که دورتادور زمین را گرفت و سرش به دمش رسید. [ ۳]

میدْگارْد (Midgard)
در اساطیر اسکاندیناوی، زمین به منزلۀ دنیای حد واسط بین آسگارد یا عالم زبرین و آسمان و جایگاه خدایان و نیفلهایم/ یا هِل یا عالم زیرین و جهان مردگان بود.