[ویکی نور] «احمد بن محمد بن احمد بن ابراهیم میدانی نیشابوری»، کنیه اش ابوالفضل و ابی البرکات بوده و وی را با القابی چون: «امام، علامه، امام افضل، بزرگ فضلاء شرق و غرب، ارباب فضل و ادب، ادیب، صدر الافاضل، نحوی، اصولی و لغوی» می شناسند. در هیچ یک از کتب تاریخی، سیره نگاری و رجال، اشاره ای به تاریخ ولادت وی نشده است و تنها آقای غلام حسین صدری افشار، مترجم کتاب «تاریخ ادبیات ایران» نوشته ادوارد براون، در یادداشت ها و اضافات خود بر این کتاب، تاریخ ولادت وی را سال 471ق ذکر کرده است.
البته این تاریخ مطمئنا اشتباه است، چرا که اولا همه سیره نگاران، تاریخ نویسان و رجال نویسان، متفق القولند که او شاگرد واحدی است و وفات واحدی نیز به سال 468ق، اتفاق افتاده است و ثانیا قفطی در کتاب خود می گوید: میدانی در سال 470ق از مجاشعی نحوی هنگام بازگشتش از غزنه در نیشابور، اجازه کتابت گرفته است؛ بنابراین دلایل متقن، قول آقای صدری قابل قبول نیست.
پدر وی محمد بن احمد بن ابراهیم میدانی است که هیچ اطلاعی از وی در دست نیست. وی احتمالا فرزند احمد بن ابراهیم بن صالح بن داوود نیسابوری میدانی، حنفی مذهب است که عبدالقادر قرشی در کتاب «الجواهر المضیئة فی طبقات الحنفیة» و حاکم نیشابوری در کتاب «تاریخ نیشابور» از وی نام برده اند و با توجه به سنه وفات احمد بن ابراهیم که حاکم نیشابوری آن را سال 315ق، ذکر کرده و نیز حدسیاتی که راجع به سال تولد میدانی می توان زد، این نسبت، درست به نظر می رسد.
میدانی نسبتی است به میدان زیاد بن عبدالله که محله ای از محلات نیشابور می باشد و گفته شده که علت انتساب وی به میدانی، به خاطر سکونتش در این محله است.
ابوالحسن بیهقی می گوید: «... ابوالفضل احمد بن محمد بن احمد میدانی، در روزهایی که از فضل و کمال خبری نبود و پایه های دانش و اندیشه نابود شده و علم، بی قدر و منزلت گردیده، همراه و همنشین دانش و اندیشه بود».
1. ابوالحسن علی بن احمد بن محمد بن علی متویه نیشابوری (468 - 398ق). وی از برجسته ترین افرادی است که میدانی افتخار شاگردی آنان را داشته است.
البته این تاریخ مطمئنا اشتباه است، چرا که اولا همه سیره نگاران، تاریخ نویسان و رجال نویسان، متفق القولند که او شاگرد واحدی است و وفات واحدی نیز به سال 468ق، اتفاق افتاده است و ثانیا قفطی در کتاب خود می گوید: میدانی در سال 470ق از مجاشعی نحوی هنگام بازگشتش از غزنه در نیشابور، اجازه کتابت گرفته است؛ بنابراین دلایل متقن، قول آقای صدری قابل قبول نیست.
پدر وی محمد بن احمد بن ابراهیم میدانی است که هیچ اطلاعی از وی در دست نیست. وی احتمالا فرزند احمد بن ابراهیم بن صالح بن داوود نیسابوری میدانی، حنفی مذهب است که عبدالقادر قرشی در کتاب «الجواهر المضیئة فی طبقات الحنفیة» و حاکم نیشابوری در کتاب «تاریخ نیشابور» از وی نام برده اند و با توجه به سنه وفات احمد بن ابراهیم که حاکم نیشابوری آن را سال 315ق، ذکر کرده و نیز حدسیاتی که راجع به سال تولد میدانی می توان زد، این نسبت، درست به نظر می رسد.
میدانی نسبتی است به میدان زیاد بن عبدالله که محله ای از محلات نیشابور می باشد و گفته شده که علت انتساب وی به میدانی، به خاطر سکونتش در این محله است.
ابوالحسن بیهقی می گوید: «... ابوالفضل احمد بن محمد بن احمد میدانی، در روزهایی که از فضل و کمال خبری نبود و پایه های دانش و اندیشه نابود شده و علم، بی قدر و منزلت گردیده، همراه و همنشین دانش و اندیشه بود».
1. ابوالحسن علی بن احمد بن محمد بن علی متویه نیشابوری (468 - 398ق). وی از برجسته ترین افرادی است که میدانی افتخار شاگردی آنان را داشته است.
wikinoor: میدانی،_احمد_بن_محمد