میدان مسابقه یک محوطه است که برای رقابت میان وسایل نقلیه، ورزشکاران یا حیوانات ( مانند مسابقات اسب دوانی ) ایجاد می شود. یک میدان مسابقه می تواند سکوی تماشاگران نیز داشته باشد. میدان های مسابقه در مطالعهٔ جنبش جانوری نیز به کار می روند.
میدان مسابقه یک سازهٔ ثابت است. میدان های مسابقهٔ ساخته شده برای دوچرخه سواری ولودروم نامیده می شوند. معمولاً میدان های مسابقه به مصورت مدار بسته ساخته می شوند. در این حالت، می توان مسابقه را در تعداد دورهای مختلف برگزار کرد.
شواهدی مبنی بر توسعهٔ میدان های مسابقه در برخی تمدن های باستانی وجود دارد. پیشرفته ترین میدان های مسابقهٔ باستانی در یونان باستان و امپراتوری روم ساخته شده بودند. این سازه ها برای مسابقهٔ اسب ها و گردونه ها طراحی شده بودند. ظرفیت ورزشگاه سیرکوس ماکسیموس در روم باستان ۲۰۰ هزار نفر بود.
امکانات مسابقه در قرون وسطی نیز موجود بود و گزارش هایی از یک مسابقهٔ عمومی در لندن در سال ۱۱۷۰ میلادی وجود دارد.
با اختراع خودرو در اواخر سدهٔ نوزدهم میلادی، میدان های مسابقه برای تطابق با وضعیت وسایل نقلیه طراحی شدند. نخستین میدان ها، میدان های اسب دوانیِ تغییر یافته بودند. مسابقات خودرویی در این میدان ها از سال ۱۸۹۶ در کرانستون ( رود آیلند ) آغاز شد. پیست سرعت ایندیاناپولیس در سال ۱۹۰۹ افتتاح شد.
در طراحی میدان های مسابقهٔ نوین، ایمنی تماشاگران بسیار مورد توجه قرار می گیرد. دلیل آن، حوادث مرگبار رخ داده برای تماشاگران و مجریان مسابقه است. تجهیزات به کار رفته برای ایمنی، معمولاً شامل حریم میدان، موانع و توری های بلند است.
میدان های مسابقه برای ورزش های زیر استفاده می شوند:
• مسابقه اسب دوانی
• مسابقه کالسکه رانی
• مسابقه شترسواری
• بابسلد
• اسکلتون
• دوچرخه سواری
• اسکیت سرعت
• دو و میدانی
• اتومبیل رانی
• موتورسواری
• درگ
• کارتینگ
کفپوش سطح میدان یکی از موارد زیر است:
• بتن ( ورزش های موتوری )
• آسفالت ( ورزش های موتوری، دونده، دوچرخه )
• چمن ( اسب، موتورسواری آماتور )
• خاک ( اسب، خودرو، موتور )
• ماسه ( اسب، شتر )
• چوب ( دوچرخه )
• یخ
• قالی[ ۱]
• چمن مصنوعی[ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمیدان مسابقه یک سازهٔ ثابت است. میدان های مسابقهٔ ساخته شده برای دوچرخه سواری ولودروم نامیده می شوند. معمولاً میدان های مسابقه به مصورت مدار بسته ساخته می شوند. در این حالت، می توان مسابقه را در تعداد دورهای مختلف برگزار کرد.
شواهدی مبنی بر توسعهٔ میدان های مسابقه در برخی تمدن های باستانی وجود دارد. پیشرفته ترین میدان های مسابقهٔ باستانی در یونان باستان و امپراتوری روم ساخته شده بودند. این سازه ها برای مسابقهٔ اسب ها و گردونه ها طراحی شده بودند. ظرفیت ورزشگاه سیرکوس ماکسیموس در روم باستان ۲۰۰ هزار نفر بود.
امکانات مسابقه در قرون وسطی نیز موجود بود و گزارش هایی از یک مسابقهٔ عمومی در لندن در سال ۱۱۷۰ میلادی وجود دارد.
با اختراع خودرو در اواخر سدهٔ نوزدهم میلادی، میدان های مسابقه برای تطابق با وضعیت وسایل نقلیه طراحی شدند. نخستین میدان ها، میدان های اسب دوانیِ تغییر یافته بودند. مسابقات خودرویی در این میدان ها از سال ۱۸۹۶ در کرانستون ( رود آیلند ) آغاز شد. پیست سرعت ایندیاناپولیس در سال ۱۹۰۹ افتتاح شد.
در طراحی میدان های مسابقهٔ نوین، ایمنی تماشاگران بسیار مورد توجه قرار می گیرد. دلیل آن، حوادث مرگبار رخ داده برای تماشاگران و مجریان مسابقه است. تجهیزات به کار رفته برای ایمنی، معمولاً شامل حریم میدان، موانع و توری های بلند است.
میدان های مسابقه برای ورزش های زیر استفاده می شوند:
• مسابقه اسب دوانی
• مسابقه کالسکه رانی
• مسابقه شترسواری
• بابسلد
• اسکلتون
• دوچرخه سواری
• اسکیت سرعت
• دو و میدانی
• اتومبیل رانی
• موتورسواری
• درگ
• کارتینگ
کفپوش سطح میدان یکی از موارد زیر است:
• بتن ( ورزش های موتوری )
• آسفالت ( ورزش های موتوری، دونده، دوچرخه )
• چمن ( اسب، موتورسواری آماتور )
• خاک ( اسب، خودرو، موتور )
• ماسه ( اسب، شتر )
• چوب ( دوچرخه )
• یخ
• قالی[ ۱]
• چمن مصنوعی[ ۲]
wiki: میدان مسابقه