مِیْبُدی، میر حسین بن مُعین الدین ( ـ ۹۱۱/۹۱۰ ق)
متکلم، صوفی، شارح و شاعر ایرانی. در میبد یزد به دنیا آمد و در شیراز در محضر درس جلال الدین دوانی به تحصیل پرداخت. پس از تکمیل علوم به قضاوت یزد رسید و سال ها تصدی این منصب را داشت. نثر فارسی و عربی را شیوا می نوشت و به فارسی شعر می سرود و در گفتن لغز و معما توانا بود. حکیمی مشائی بود، اما در شعر مذاق عرفانی داشت. آثار او به فارسی و عربی در منطق، حکمت، کلام و ادب است. سرانجام به جرم آن که فرمان شاه اسماعیل را مبنی بر لعن خلیفگان سه گانه اجرا نکرد کشته شد. از آثارش: شرح الهدایة الاثیریه به عربی که در شرح هدایة الحکمۀ اثیرالدین ابهری است، بارها چاپ شده و از کتاب های رایج درسی حکمت درآمد و بعد از آن حواشی و شروح متعدد نیز بر آن نوشته شد؛ حاشیه بر طوالع الانوار قاضی بیضاوی به عربی؛ حاشیه بر تحریر اقلیدس خواجه نصیرالدین طوسی؛ شرح گلشن راز؛ جام گیتی نما به فارسی در حکمت الهی که ترجمه و در پاریس چاپ شده است؛ شرح کلمة العین نجم الدین دبیران؛ مرضی الرضی در شرح کافیۀ ابن حاجب؛ حاشیۀ آداب البحث؛ حاشیه بر شرح ملخص قاضی زادۀ رومی در هیئت؛ شرح شمسیه (چاپ در حاشیۀ میزان الانتظام در استانبول، ۱۳۲۷ق)؛ شرح دیوان (منسوب به) علی بن ابی طالب با مقدمه ای مشهور به فواتح سبع. این مقدمه گرچه به بسیاری از مباحث عرفان نظری اشاره کرده، اما بیشتر نشان دهندۀ جامعیت و وسعت علمی اوست تا تصوف او.
متکلم، صوفی، شارح و شاعر ایرانی. در میبد یزد به دنیا آمد و در شیراز در محضر درس جلال الدین دوانی به تحصیل پرداخت. پس از تکمیل علوم به قضاوت یزد رسید و سال ها تصدی این منصب را داشت. نثر فارسی و عربی را شیوا می نوشت و به فارسی شعر می سرود و در گفتن لغز و معما توانا بود. حکیمی مشائی بود، اما در شعر مذاق عرفانی داشت. آثار او به فارسی و عربی در منطق، حکمت، کلام و ادب است. سرانجام به جرم آن که فرمان شاه اسماعیل را مبنی بر لعن خلیفگان سه گانه اجرا نکرد کشته شد. از آثارش: شرح الهدایة الاثیریه به عربی که در شرح هدایة الحکمۀ اثیرالدین ابهری است، بارها چاپ شده و از کتاب های رایج درسی حکمت درآمد و بعد از آن حواشی و شروح متعدد نیز بر آن نوشته شد؛ حاشیه بر طوالع الانوار قاضی بیضاوی به عربی؛ حاشیه بر تحریر اقلیدس خواجه نصیرالدین طوسی؛ شرح گلشن راز؛ جام گیتی نما به فارسی در حکمت الهی که ترجمه و در پاریس چاپ شده است؛ شرح کلمة العین نجم الدین دبیران؛ مرضی الرضی در شرح کافیۀ ابن حاجب؛ حاشیۀ آداب البحث؛ حاشیه بر شرح ملخص قاضی زادۀ رومی در هیئت؛ شرح شمسیه (چاپ در حاشیۀ میزان الانتظام در استانبول، ۱۳۲۷ق)؛ شرح دیوان (منسوب به) علی بن ابی طالب با مقدمه ای مشهور به فواتح سبع. این مقدمه گرچه به بسیاری از مباحث عرفان نظری اشاره کرده، اما بیشتر نشان دهندۀ جامعیت و وسعت علمی اوست تا تصوف او.