میان دیهی. ( ص نسبی ، اِ مرکب ) ( اصطلاح فقهی ) اراضی را که خداوند آن غایب یا مرده بلا وارث باشد میان دیهی گویند. ( از کشاف اصطلاحات الفنون ص 1563 ). || اراضیی که مالکان آن اراضی واگذار به اهل دیه کرده اند تا تصرف کنند و مالیات دیوانی آن را بپردازند. ( از کشاف اصطلاحات الفنون ص 1563 ). || اراضیی که برای چراگاه دواب رها شده و تحت تقسیم قرار نگرفته باشد. ( از کشاف اصطلاحات الفنون ص 1563 ).
فرهنگ فارسی
اراضی را که خداوند آن غایب یا مرده بلا وارث باشد میان دیهی گویند .
