«می توانیم انجامش دهیم!» ( به انگلیسی: We Can Do It! ) پوستری تبلیغاتی است که در سال ۱۹۴۳ میلادی، در خلال جنگ جهانی دوم، توسط جی. هاوارد میلر برای وستینگهاوس الکتریک طراحی شد، تا برای تقویت روحیهٔ نیروی کار در ایالات متحده الهام بخش باشد. این پوستر در دورهٔ جنگ جهانی دوم مورد توجه قرار نگرفت.
... [مشاهده متن کامل]
در اوایل دههٔ ۱۹۸۰ این تصویر دوباره کشف و به شکل های گوناگون تکثیر شد؛ اگر چه اغلب آن را «ما می توانیم انجامش دهیم!» می خواندند، اما با نام «رزی پرچ کن» هم شناخته می شد که شخصیتی نمادین از زنی قوی بود که در صنایع نظامی کار می کرد. از پوستر «ما می توانیم انجامش دهیم!» در ترویج فمینیسم و دیگر موضوعات سیاسی اوایل دههٔ ۱۹۸۰ نیز استفاده می شد. در سال ۱۹۹۴ این پوستر روی جلد مجله اسمیتسونیان قرار گرفت و در سال ۱۹۹۹ از آن به عنوان تمبر کلاس یک در ایالات متحده استفاده شد. در کمپین های انتخاباتی سال ۲۰۰۸ چند تن از نامزدها از این تصویر بهره جستند و در سال ۲۰۱۰ یک هنرمند از آن برای گرامیداشت رسیدن نخستین زن به مقام نخست وزیری استرالیا استفاده کرد. این پوستر یکی از ده تصویری است، که بیش از دیگر تصاویر از دفتر ملی بایگانی و مدارک آمریکا درخواست شده است.
پس از کشف مجدد تصویر، بیشتر بینندگان فرض کرده اند که این پوستر فراخوانی برای جذب زنان به تلاش های مرتبط با جنگ بوده است؛ این در حالی است که این پوستر در زمان جنگ فقط در تبلیغات داخلی وستینگهاوس، آن هم تنها در فوریه ۱۹۴۳، به کار رفته بود و کاربردش هم نه برای آگهی استخدام زنان بلکه برای تشویق کارگران زنِ موجود به سخت تر کار کردن بود. فمینیست ها و دیگران رفتار الهام بخش و پیام ظاهری پوستر را به نفع خود مصادره کرده اند و این تصویر را به شکل های مختلف، از جمله برای توانمندسازی خود، ارتقای مبارزات سیاسی، تبلیغات و حتی طنز بازسازی کرده اند.
جرالدین دویل می گوید وقتی پوستر را روی جلد مجلهٔ اسمیتسونیان دید، متوجه شد خودش سوژهٔ تصویر است. دویل عقیده دارد که تصویر او در زمان جنگ به عنوان یک زن کارگر کارخانه گرفته شده و او ندانسته فرض کرد که تصویرش الهام بخش طراحی هاوارد میلر شده است. سازمان های مختلفی از جمله تالار مشاهیر زن میشیگان نیز از دویل با لقب «رزی پرچ کن» یاد کرده و از او تجلیل کردند. با این همه، در سال ۲۰۱۵ زن حاضر در تصویر دوران جنگ شناسایی شد و مشخص شد که «نائومی پارکر» بوده که آن زمان بیست سال داشته است. او اوایل ۱۹۴۲ پیش از آن که دویل از دبیرستان فارغ التحصیل شود، شاغل بود. ادعای دویل در مورد این که تصویرش الهام بخش این پوستر بوده را نمی توان تأیید یا رد کرد، بنابراین نه دویل و نه پارکر را نمی توان با قطعیت سوژهٔ این پوستر دانست.
... [مشاهده متن کامل]
در اوایل دههٔ ۱۹۸۰ این تصویر دوباره کشف و به شکل های گوناگون تکثیر شد؛ اگر چه اغلب آن را «ما می توانیم انجامش دهیم!» می خواندند، اما با نام «رزی پرچ کن» هم شناخته می شد که شخصیتی نمادین از زنی قوی بود که در صنایع نظامی کار می کرد. از پوستر «ما می توانیم انجامش دهیم!» در ترویج فمینیسم و دیگر موضوعات سیاسی اوایل دههٔ ۱۹۸۰ نیز استفاده می شد. در سال ۱۹۹۴ این پوستر روی جلد مجله اسمیتسونیان قرار گرفت و در سال ۱۹۹۹ از آن به عنوان تمبر کلاس یک در ایالات متحده استفاده شد. در کمپین های انتخاباتی سال ۲۰۰۸ چند تن از نامزدها از این تصویر بهره جستند و در سال ۲۰۱۰ یک هنرمند از آن برای گرامیداشت رسیدن نخستین زن به مقام نخست وزیری استرالیا استفاده کرد. این پوستر یکی از ده تصویری است، که بیش از دیگر تصاویر از دفتر ملی بایگانی و مدارک آمریکا درخواست شده است.
پس از کشف مجدد تصویر، بیشتر بینندگان فرض کرده اند که این پوستر فراخوانی برای جذب زنان به تلاش های مرتبط با جنگ بوده است؛ این در حالی است که این پوستر در زمان جنگ فقط در تبلیغات داخلی وستینگهاوس، آن هم تنها در فوریه ۱۹۴۳، به کار رفته بود و کاربردش هم نه برای آگهی استخدام زنان بلکه برای تشویق کارگران زنِ موجود به سخت تر کار کردن بود. فمینیست ها و دیگران رفتار الهام بخش و پیام ظاهری پوستر را به نفع خود مصادره کرده اند و این تصویر را به شکل های مختلف، از جمله برای توانمندسازی خود، ارتقای مبارزات سیاسی، تبلیغات و حتی طنز بازسازی کرده اند.
جرالدین دویل می گوید وقتی پوستر را روی جلد مجلهٔ اسمیتسونیان دید، متوجه شد خودش سوژهٔ تصویر است. دویل عقیده دارد که تصویر او در زمان جنگ به عنوان یک زن کارگر کارخانه گرفته شده و او ندانسته فرض کرد که تصویرش الهام بخش طراحی هاوارد میلر شده است. سازمان های مختلفی از جمله تالار مشاهیر زن میشیگان نیز از دویل با لقب «رزی پرچ کن» یاد کرده و از او تجلیل کردند. با این همه، در سال ۲۰۱۵ زن حاضر در تصویر دوران جنگ شناسایی شد و مشخص شد که «نائومی پارکر» بوده که آن زمان بیست سال داشته است. او اوایل ۱۹۴۲ پیش از آن که دویل از دبیرستان فارغ التحصیل شود، شاغل بود. ادعای دویل در مورد این که تصویرش الهام بخش این پوستر بوده را نمی توان تأیید یا رد کرد، بنابراین نه دویل و نه پارکر را نمی توان با قطعیت سوژهٔ این پوستر دانست.
