مکتب سمبلیسم

[ویکی فقه] سمبل (symbol) در اصل یک واژه یونانی (sum ball) و به معنای وابستگی و چسباندن دو نقطه مجزا است. این واژه در حالت اسمی به معنای "رمز، علامت و نشانه" به کار می رود.
در حوزه ادبیات، سمبل یا نماد به چیزی گفته می شود که هم خودش باشد و هم مظهر مفاهیمی دیگر؛ مثلا درخت زیتون علاوه بر مفهوم واقعی اش، نماد صلح و دوستی نیز هست. نمادها با توجه به زمینه های فکری، فرهنگی و شرایط به وجود آمدنشان به دو گروه بومی یا عمومی تقسیم می شوند.
نک: ثروت، منصور، آشنایی با مکتب های ادبی، ص۱۶۳، تهران، سخن، ۱۳۸۵، چاپ اول.
اکنون ببینیم مکتب سمبولیسم چیست؟ سمبولیسم یا نمادگرایی مکتبی ادبی – هنری است؛ که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در اروپا و آمریکا رواج یافت. این مکتب در حدود سال ۱۸۵۵م. در "فرانسه" پایه ریزی شد و در سال های ۱۸۸۰ تا ۱۸۹۰ به اوج فعالیت خود رسید.مکتب سمبولیسم پیش از آنکه به شکل مکتبی مستقل درآید. در بین گروهی از جوانان آن دوران پایه گذاری شد. این افراد که به تمامی قواعد و قوانین اجتماعی، سیاسی و حتی اخلاقی معترض بودند، تلاش می کردند تا هر آنچه با سنت گذشته ارتباط داشت را نابود نمایند. آن ها با درآمیختن احساسات و عواطف شاعرانه با هرزگی و بی بندوباری، ادبیات تازه ای را پدید آورند. همین روح عصیان گر آن ها، در نهایت منجر به ایجاد تغییرات اساسی در ادبیات گردید. برجسته ترین فرد این گروه، "ورلن" (Verlaine) بود که کتاب "شاعران نفرین شده" او زمینه های ظهور سمبولیسم را فراهم کرد. این گروه به خاطر رفتارهای افراطی شان به گروه "منحط" شهرت یافتند.
نک: سیدحسینی، رضا، مکتب های ادبی، ص۵۳۳- ۵۳۲، تهران، نگاه، ۱۳۸۴، چاپ سیزدهم.
به عقیده آنها جهان سراسر رمز و راز است و مردم عادی از درک این دنیای مرموز عاجزند و تنها شاعران می توانند این اسرار را درک نمایند. از نظر آن ها شاعر پیامبری است؛ که می تواند درون یا ورای دنیای واقعی ببیند و از آنجا که این عوالم توصیف ناپذیرند، شاعر سمبولیست می کوشد با استفاده از زبانی نمادین دنیای ناشناخته را به مخاطب بشناساند.
نک: انوشه، حسن (به سرپرستی)، فرهنگنامه ادبی فارسی و دانشنامه ادب فارسی ۲، ص۸۲۸، تهران، سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ اول.
...