مکتب تداعی گرایی

[ویکی فقه] مکتب تداعی گرایی، در قرن هیجده در بریتانیا تولد یافت و فیلسوفان انگلیسی آن را گسترش دادند، که تداعی گرایی بریتانیایی یا مکتب انگلیسی تداعی گرایی نامیده شد. این مکتب عمدتا نتیجه پیش فرض های فلسفی و درون نگری بود. تداعی، یعنی یادآوری، همخوانی و همبستگی که عبارت است از: زنده کردن و حاضر ساختن آموخته ها و رویدادهای گذشته در ذهن، که در درجه نخست با حواس ارتباط دارد. هم چنین، روش هم خوانی اندیشه ها در ایجاد صورت های ذهنی و یادآوری دارای اثر فراوانی است.
تداعی ها ممکن است آزادانه بوده یا القائی باشند. در نوع اول، شخص بدون محرک، تداعی های خود را گسترش می دهد.در نوع دوم، کلمات به آزمودنی داده می شود و او بلافاصله با اولین تداعی که به ذهنش خطور می کند پاسخ می دهد.
پورافکاری، نصرت الله، واژه نامه روان پزشکی، تهران، فرهنگ، ۱۳۷۳، چاپ اول، ص۱۲۳-۱۲۰.
تصور ترکیب یا به هم پیوستن اندیشه ها و تصور تجزیه مجدد آن ها نشان گر آغاز به اصطلاح "رویکرد شیمی ذهنی" است که نظریه تداعی را مشخص می کند. به موجب این رویکرد، از پیوند یا تداعی اندیشه های ساده می توان اندیشه های پیچیده ای را ایجاد کرد.تداعی، یک نام قدیمی برای فرایندی است که روان شناسان آن را یادگیری می نامند.
شولتز، دوان، تاریخ روان شناسی نوین، علی اکبر سیف، تهران، نشر دانشگاهی، ۱۳۷۱، چاپ دوم، ص۶۲.
تداعی، برچسبی است بر نظریه فلسفی – روان شناسی، مبتنی بر این که، فرایندهای عالی روانی یا رفتاری از ترکیب اجزاء سازه رفتاری – روانی ناشی می گردند.تداعی گرایی، به جای این که نشان دهنده یک مکتب یا یک تفکر خاص باشد، بیشتر به صورت یک اصل کلی در خدمت پی ریزی نظریه های گوناگون به کار گرفته شده است، که ریشه های آن را می توان در معرفت شناسی ارسطویی یافت.
پورافکاری، نصرت الله، واژه نامه روان پزشکی، تهران، فرهنگ، ۱۳۷۳، چاپ اول، ص۱۲۳-۱۲۰.
...