مکتب بغداد یا مکتب عباسی یا مکتب بین المللی ( جهانی ) با روی کار آمدن عباسیان در بازه ی زمانی ( ۶۵۶–۱۳۳ه. ق ) و با پایتخت قرار دادن بغداد ایجاد شد. بغداد که در میان دو تمدن بزرگ واقع شده بود ( ایران در شرق و امپراتوری بیزانس در غرب ) در ابتدا از یک سو تحت تأثیر هنر بیزانس و کلاسیک و ساسانی ( مانوی ) و سپس از سویی دیگر دارای خلاقیت خود مسلمانان است.
... [مشاهده متن کامل]
و چون نقاشان عرب، ایرانی و سریانی در شکل گیری این مکتب سهم داشتند آن را مکتب بین المللی عباسی نیز می گویند.
در مکتب بغداد، فضا فراخ، چهره ها سامی نژاد، لباس ها پرپیچ و تاب، دورگیری در پیکره، سایه مختصر چهره، بینی ها کلاغی، تعداد پیکره ها محدود، ریش ها سیاه و بلند و تعداد رنگ ها کم است.
عنوان کلی مکتب عباسی، برای شیوه های مختلف مصورسازی کتاب در شهرهای بغداد، موصل، کوفه و واسط به کار برده می شود. د. بیش از همه این مکتب تحت تأثیر هنر بیزانس ( روم شرقی ) بود. نقاشی های این مکتب بسیار ساده اند. از خصوصیات نگاره های این دوره آن است، که نقش ها و شکل جانوران واشخاص قدر درشت تر ترسیم شده، و اندام ها مشخص و صریح، طرح شده اند. در مجالس رنگ زمینه یا اصلاً نیست یا بسیار اجمالی است. رنگهایی که در نگاره ها به کار رفته است معدود اما تناسب آن ها با یکدیگر، بسیار دقیق و لطیف صورت گرفته است. چهرهٔ افراد به نژاد سامی ( عربی ) تعلق دارد، اما نفوذ هنرمندان بیزانسی وروم شرقی را نیز، در این تصاویر می توان مشاهده کرد. جامه ها ولباس های مسیحی را با همان چین های متعدد و سنگین به شیوهٔ نقاشی های بیزانسی و گاهی نیز ترکیب بندی پیکره ها را می توان در آثار مسیحی باز شناخت. معمولاً تعداد محدود پیکره انسانی و شاخ و گل در این آثار وجود دارد. کتاب های نگارگری شده در این دوره معمولاً کتاب های علمی و کتاب های شعر و حکایت هستند.
صاحبنظران عبدالله بن فضل را مشهورترین نقاش شیوه عباسی می دانند که در ( 619 ه ق ) کتاب می نوشته و آن را نقاشی می کرده و نسخهٔ خطی کتاب ( ( خواص عقاقیر ) ) گیاهان را از آثار او به شمار می آورند.
نگاره های این مکتب ساده و زیباست. البسه از پرداخت قابل توجهی به خصوص در چین و شکن جامه ها برخوردار است و همچنین استفاده از نقوش اناری، بال های فرشته گون و شیوه های بازنمایی حیوانات وام گرفته شده از هنر ساسانی است و در بیشینه این نگاره ها شاخه و برگی به نشانه طبیعت به چشم می خورد.
... [مشاهده متن کامل]
و چون نقاشان عرب، ایرانی و سریانی در شکل گیری این مکتب سهم داشتند آن را مکتب بین المللی عباسی نیز می گویند.
در مکتب بغداد، فضا فراخ، چهره ها سامی نژاد، لباس ها پرپیچ و تاب، دورگیری در پیکره، سایه مختصر چهره، بینی ها کلاغی، تعداد پیکره ها محدود، ریش ها سیاه و بلند و تعداد رنگ ها کم است.
عنوان کلی مکتب عباسی، برای شیوه های مختلف مصورسازی کتاب در شهرهای بغداد، موصل، کوفه و واسط به کار برده می شود. د. بیش از همه این مکتب تحت تأثیر هنر بیزانس ( روم شرقی ) بود. نقاشی های این مکتب بسیار ساده اند. از خصوصیات نگاره های این دوره آن است، که نقش ها و شکل جانوران واشخاص قدر درشت تر ترسیم شده، و اندام ها مشخص و صریح، طرح شده اند. در مجالس رنگ زمینه یا اصلاً نیست یا بسیار اجمالی است. رنگهایی که در نگاره ها به کار رفته است معدود اما تناسب آن ها با یکدیگر، بسیار دقیق و لطیف صورت گرفته است. چهرهٔ افراد به نژاد سامی ( عربی ) تعلق دارد، اما نفوذ هنرمندان بیزانسی وروم شرقی را نیز، در این تصاویر می توان مشاهده کرد. جامه ها ولباس های مسیحی را با همان چین های متعدد و سنگین به شیوهٔ نقاشی های بیزانسی و گاهی نیز ترکیب بندی پیکره ها را می توان در آثار مسیحی باز شناخت. معمولاً تعداد محدود پیکره انسانی و شاخ و گل در این آثار وجود دارد. کتاب های نگارگری شده در این دوره معمولاً کتاب های علمی و کتاب های شعر و حکایت هستند.
صاحبنظران عبدالله بن فضل را مشهورترین نقاش شیوه عباسی می دانند که در ( 619 ه ق ) کتاب می نوشته و آن را نقاشی می کرده و نسخهٔ خطی کتاب ( ( خواص عقاقیر ) ) گیاهان را از آثار او به شمار می آورند.
نگاره های این مکتب ساده و زیباست. البسه از پرداخت قابل توجهی به خصوص در چین و شکن جامه ها برخوردار است و همچنین استفاده از نقوش اناری، بال های فرشته گون و شیوه های بازنمایی حیوانات وام گرفته شده از هنر ساسانی است و در بیشینه این نگاره ها شاخه و برگی به نشانه طبیعت به چشم می خورد.
