مکتب اصالت زیبایی شناسی

اصطلاحی است که ریشه در رویکرد کافت به هنر دارد و مدعی است که هنر دارای ماهیت و منشی خردخودپاینده و مستقل است و نباید با معیارهای غیرهنری مورد داوری قرار گیرد. از این رو ارزیابی هنر بر پایة معیارهای اخلاقی، سیاسی و یا اجتماعی مردود تلقی می شود. می توان شعار «هنر برای هنر» را صورت دیگری از این نظر به شمار آورد. در قرن نوزدهم تئوفیل گوتیه شعار هنر برای هنر را سرلوحة بحث ها و به طور کلی رویکرد خود به هنر و ادبیات قرار داد و گفت هرگاه هنر به ارزش هایی فراسوی زیبایی شناسی مدد رساند، اعتبار هنری اش از میان خواهد رفت. گفته می شود ویکتور کوزن اولین کسی است که این عبارت را به کار گرفت. این آموزه از سوی برخی اندیشمندان فرانسوی، آلمانی و انگلیسی رواج یافت و کسانی چون گوته و شیلر مدعی شدند که هنرمند نباید رهین منت هیچ کس و هیچ چیز جز هنر قرار گیرد. آن ها هنرمندانه زیستن و به خاطر هنر زندگی کردن را شعار خود قرار دادند. در انگلستان لیونل جانسون (1867ـ1902م). جورج مور (1811ـ1870)، آرتور سیمونز (1865ـ1945) و اسکار وایلد (1845ـ1900) در زمره مروجان این مکتب محسوب می شدند. در قلمرو هنر کلایوبل و راجر فرای در سایۀ وجهی فرمالیستی همین گرایش را دنبال کردند.
84010200