[ویکی فقه] مکاتبه ابن سعد با ابن زیاد زمانی بود که فرستاده ابن سعد نزد امام حسین (علیه السّلام) رفت و از علت حضور حضرت جویا شد. حضرت پاسخ داد: که مردم این ولایت به من نامه نوشتند، و فرستادگانشان نزد من آمدند و از من خواستند به سوی آنان بیایم؛ من نیز اجابت کردم. حال اگر منصرف شده اند و مرا نمی خواهند، از نزد ایشان باز می گردم. ابن سعد گزارش جریان را به همراه پاسخ امام برای ابن زیاد فرستاد.
مکاتبهٔ ابن سعد و ابن زیاد چون فرستاده عمر سعد بازگشت و سخن آن حضرت را به او گفت، عمربن سعد گفت: امیدوارم خداوند مرا از جنگ و قتال با او آسوده کند و معاف دارد. (سپس به ابن زیاد نامه ای نوشت و این خبر را به اطلاع او رساند) حسان بن فاید عبسی می گوید: زمانی که نامهٔ عمر بن سعد به دست ابن زیاد رسید، من نزد او بودم. مضمون نامه چنین بود: بسم الله الرحمن الرحیم. اما بعد، من وقتی نزد حسین فرود آمدم، کسی را نزد او فرستادم و پرسیدم برای چه آمده و چه می خواهد و چه می جوید؟ او گفت: مردم این ولایت به من نامه نوشتند، و فرستادگانشان نزد من آمدند و از من خواستند به سوی آنان بیایم؛ من نیز اجابت کردم. حال اگر منصرف شده اند و مرا نمی خواهند، از نزد ایشان بازمی گردم.
پاسخ ابن زیاد
چون نامه برای عبیدالله خوانده شد. این شعر را زمزمه نمود: الآن اذ علقت مخالبنا به یُرجُو النجاةَ ولات حین مَناص" «اکنون که پنجه های ما به او بند شده است، امید رهایی دارد؛ اما دیگر وقت تکان خوردن نیز نیست» سپس برای عمربن سعد چنین نوشت: بسم الله الرحمن الرحیم. اما بعد؛ نامه تو به دستم رسید و مضمومن آن را دانستم؛ اینک بیعت با یزید بن معاویه را بر حسین و همراهانش عرضه بدار؛ اگر پذیرفت و چنین کرد، آنگاه در باره کار او اندیشه خواهیم کرد. والستلام.
عکس العمل ابن سعد
وقتی این نامه به دست عمربن سعد رسید گفت: گمان می کنم ابن زیاد، صلح و سازش را نپذیرد. طبق برخی گزارش ها، عمر بن سعد بیعت با یزید را به امام حسین (علیه السّلام) پیشنهاد نکرد؛ زیرا می دانست هیچ گاه امام آن را نخواهد پذیرفت. اما به گفته برخی دیگر، عمر بن سعد نامه ابن زیاد را برای امام حسین (علیه السّلام) فرستاد، و امام (علیه السّلام) به فرستاده او فرمود: هرگز تقاضای ابن زیاد را نخواهم پذیرفت. مگر چیزی جز مرگ هست؟ مرگ خوش باد. وقتی ابن سعد این پاسخ را برای ابن زیاد فرستاد، او سخت خشمگین شد و با هواداران خود به نخیله «نخیله، مصغر نخله»، محلی در نزدیکی کوفه به سمت شام بوده است رهسپار گردید. از گزارش های تاریخی استفاده می شود که در آن زمان نخیله به صورت اردوگاهی درآمده بود و خلفا و زمامداران، هروقت می خواستند از کوفه لشکرکشی کنند، نخست در آنجا اردو می زدند و پس از تجمع نیروها، به حرکت خود ادامه می دادند.
مکاتبهٔ ابن سعد و ابن زیاد چون فرستاده عمر سعد بازگشت و سخن آن حضرت را به او گفت، عمربن سعد گفت: امیدوارم خداوند مرا از جنگ و قتال با او آسوده کند و معاف دارد. (سپس به ابن زیاد نامه ای نوشت و این خبر را به اطلاع او رساند) حسان بن فاید عبسی می گوید: زمانی که نامهٔ عمر بن سعد به دست ابن زیاد رسید، من نزد او بودم. مضمون نامه چنین بود: بسم الله الرحمن الرحیم. اما بعد، من وقتی نزد حسین فرود آمدم، کسی را نزد او فرستادم و پرسیدم برای چه آمده و چه می خواهد و چه می جوید؟ او گفت: مردم این ولایت به من نامه نوشتند، و فرستادگانشان نزد من آمدند و از من خواستند به سوی آنان بیایم؛ من نیز اجابت کردم. حال اگر منصرف شده اند و مرا نمی خواهند، از نزد ایشان بازمی گردم.
پاسخ ابن زیاد
چون نامه برای عبیدالله خوانده شد. این شعر را زمزمه نمود: الآن اذ علقت مخالبنا به یُرجُو النجاةَ ولات حین مَناص" «اکنون که پنجه های ما به او بند شده است، امید رهایی دارد؛ اما دیگر وقت تکان خوردن نیز نیست» سپس برای عمربن سعد چنین نوشت: بسم الله الرحمن الرحیم. اما بعد؛ نامه تو به دستم رسید و مضمومن آن را دانستم؛ اینک بیعت با یزید بن معاویه را بر حسین و همراهانش عرضه بدار؛ اگر پذیرفت و چنین کرد، آنگاه در باره کار او اندیشه خواهیم کرد. والستلام.
عکس العمل ابن سعد
وقتی این نامه به دست عمربن سعد رسید گفت: گمان می کنم ابن زیاد، صلح و سازش را نپذیرد. طبق برخی گزارش ها، عمر بن سعد بیعت با یزید را به امام حسین (علیه السّلام) پیشنهاد نکرد؛ زیرا می دانست هیچ گاه امام آن را نخواهد پذیرفت. اما به گفته برخی دیگر، عمر بن سعد نامه ابن زیاد را برای امام حسین (علیه السّلام) فرستاد، و امام (علیه السّلام) به فرستاده او فرمود: هرگز تقاضای ابن زیاد را نخواهم پذیرفت. مگر چیزی جز مرگ هست؟ مرگ خوش باد. وقتی ابن سعد این پاسخ را برای ابن زیاد فرستاد، او سخت خشمگین شد و با هواداران خود به نخیله «نخیله، مصغر نخله»، محلی در نزدیکی کوفه به سمت شام بوده است رهسپار گردید. از گزارش های تاریخی استفاده می شود که در آن زمان نخیله به صورت اردوگاهی درآمده بود و خلفا و زمامداران، هروقت می خواستند از کوفه لشکرکشی کنند، نخست در آنجا اردو می زدند و پس از تجمع نیروها، به حرکت خود ادامه می دادند.
wikifeqh: مکاتبه_ابن_سعد_و_ابن_زیاد