مکاتبات مک ماهون و حسین رشته نامه هایی است که در طول جنگ جهانی اول رد و بدل شد و در آن دولت بریتانیا موافقت کرد استقلال عرب ها را در منطقه ای بزرگ پس از جنگ در ازای راه اندازی شورش اعراب علیه امپراتوری عثمانی توسط شریف مکه به رسمیت بشناسد. این مکاتبات تأثیر قابل توجهی بر تاریخ خاورمیانه در طول جنگ و پس از آن داشت. مناقشه بر سر فلسطین پس از آن ادامه یافت.
... [مشاهده متن کامل]
این مکاتبات شامل ده نامه است که از ژوئیه ۱۹۱۵ تا مارس 1916 بین حسین بن علی، شریف مکه و سرهنگ دوم سر هنری مک ماهون، کمیسر عالی بریتانیا در مصر رد و بدل شد. با این که حفظ نیروی انسانی و دانش محلی عرب در کنار ارتش بریتانیا ارزش نظامی داشت، دلیل اصلی این نقشه، مقابله با اعلامیه جهاد عثمانی ( "جنگ مقدس" ) علیه متفقین و حفظ حمایت ۷۰ میلیون مسلمان در هند بریتانیا ( به ویژه آنهایی در ارتش هند که در تمام صحنه های اصلی جنگ گسترده تر مستقر شده بودند ) بود. منطقه استقلال عربی به عنوان «در حدود و مرزهای پیشنهادی شریف مکه» به استثنای «بخش هایی از سوریه» که در غرب «نواحی دمشق، حمص، حماه و حلب» قرار دارد، تعریف شد. تفاسیر متناقض از این توصیف در سال های بعد جنجال های زیادی ایجاد می کرد. یک اختلاف خاص که تا کنون ادامه دارد میزان قرار نگرفتن ساحلی است.
پس از انتشار اعلامیه بالفور در نوامبر ۱۹۱۷ ( نامه ای که توسط آرتور جیمز بالفور، وزیر امور خارجه بریتانیا به بارون روتشیلد، رهبر ثروتمند و برجسته جامعه یهودیان بریتانیا نوشته شده بود ) که در آن وعده ایجاد خانه ملی برای یهودیان در فلسطین را می داد و متعاقب آن با افشای قرارداد مخفی سایکس - پیکو در سال ۱۹۱۶ که در آن بریتانیا و فرانسه تقسیم و اشغال بخش هایی از قلمرو را پیشنهاد کردند، شریف و دیگر رهبران عرب توافق های انجام شده در مکاتبات مک ماهون - حسین را نقض شده پنداشتند. حسین از تصویب معاهده ورسای در سال ۱۹۱۹ امتناع ورزید و در پاسخ به پیشنهاد بریتانیا در سال ۱۹۲۱ برای امضای معاهده ای مبنی بر پذیرش نظام قیمومیت، اظهار داشت که نمی توان از او انتظار داشت که «نام خود را بر سندی که فلسطین را به صهیونیست ها و سوریه را به اتباع خارجی اختصاص می دهد الصاق کند» . تلاش بیشتر بریتانیا برای دستیابی به یک معاهده در ۱۹۲۳–۱۹۲۴ با شکست مذاکرات در مارس ۱۹۲۴ شکست خورد. در عرض شش ماه، بریتانیا حمایت خود را به نفع متحد عرب مرکزی خود، ابن سعود، که در ادامه پادشاهی حسین را فتح کرد، پس گرفت.
... [مشاهده متن کامل]
این مکاتبات شامل ده نامه است که از ژوئیه ۱۹۱۵ تا مارس 1916 بین حسین بن علی، شریف مکه و سرهنگ دوم سر هنری مک ماهون، کمیسر عالی بریتانیا در مصر رد و بدل شد. با این که حفظ نیروی انسانی و دانش محلی عرب در کنار ارتش بریتانیا ارزش نظامی داشت، دلیل اصلی این نقشه، مقابله با اعلامیه جهاد عثمانی ( "جنگ مقدس" ) علیه متفقین و حفظ حمایت ۷۰ میلیون مسلمان در هند بریتانیا ( به ویژه آنهایی در ارتش هند که در تمام صحنه های اصلی جنگ گسترده تر مستقر شده بودند ) بود. منطقه استقلال عربی به عنوان «در حدود و مرزهای پیشنهادی شریف مکه» به استثنای «بخش هایی از سوریه» که در غرب «نواحی دمشق، حمص، حماه و حلب» قرار دارد، تعریف شد. تفاسیر متناقض از این توصیف در سال های بعد جنجال های زیادی ایجاد می کرد. یک اختلاف خاص که تا کنون ادامه دارد میزان قرار نگرفتن ساحلی است.
پس از انتشار اعلامیه بالفور در نوامبر ۱۹۱۷ ( نامه ای که توسط آرتور جیمز بالفور، وزیر امور خارجه بریتانیا به بارون روتشیلد، رهبر ثروتمند و برجسته جامعه یهودیان بریتانیا نوشته شده بود ) که در آن وعده ایجاد خانه ملی برای یهودیان در فلسطین را می داد و متعاقب آن با افشای قرارداد مخفی سایکس - پیکو در سال ۱۹۱۶ که در آن بریتانیا و فرانسه تقسیم و اشغال بخش هایی از قلمرو را پیشنهاد کردند، شریف و دیگر رهبران عرب توافق های انجام شده در مکاتبات مک ماهون - حسین را نقض شده پنداشتند. حسین از تصویب معاهده ورسای در سال ۱۹۱۹ امتناع ورزید و در پاسخ به پیشنهاد بریتانیا در سال ۱۹۲۱ برای امضای معاهده ای مبنی بر پذیرش نظام قیمومیت، اظهار داشت که نمی توان از او انتظار داشت که «نام خود را بر سندی که فلسطین را به صهیونیست ها و سوریه را به اتباع خارجی اختصاص می دهد الصاق کند» . تلاش بیشتر بریتانیا برای دستیابی به یک معاهده در ۱۹۲۳–۱۹۲۴ با شکست مذاکرات در مارس ۱۹۲۴ شکست خورد. در عرض شش ماه، بریتانیا حمایت خود را به نفع متحد عرب مرکزی خود، ابن سعود، که در ادامه پادشاهی حسین را فتح کرد، پس گرفت.
