مویزنیت

مویزنیت ( انگلیسی: Moissanite ) نامی است که به سیلیسیم کاربید و پلی مرف های کریستالی آن که به صورت طبیعی به رخ می نمایند گفته می شود. این ماده با فرمول شمیایی SiC یک کانی نادر است که اولین بار توسط شیمیدان فرانسوی آنری مواسان ( انگلیسی: Henri Moissan ) در سال ۱۸۹۳ میلادی کشف شد. سال ها بعد آن را به صورت مصنوعی در آزمایشگاه ها تولید کردند.
کانی مویزنیت هنگامی که آنری مواسان در سال ۱۸۹۳ در حال آزمایش نمونه های سنگ در گودال حاصل از برخورد شهاب در ژرف دره دیابلو واقع در آریزونا، بود کشف شد. در ابتدا او به اشتباه کریستال ها را الماس فرض کرد، ولی در سال ۱۹۰۴ آن ها را کاربید سیلیکون تشخیص داد. بعدها فرم کانی کاربید سیلیکون به افتخار مواسان، مویزنیت نامگذاری گردید. کشفیات شهاب سنگ دره دیابلو و دیگر نقاط مدت های زیادی به عنوان آلودگی کربوراندوم ( انگلیسی: carborundum ) ناشی از ابزارهای سایش به چالش کشیده شد.
تا دهه ۱۹۵۰ منشاء دیگری غیر از سنگ های آسمانی مشاهده نشد. بعدها مویزنیت به صورت ناخالصی در کیمبرلیت ( انگلیسی: kimberlite ) در یک معدن الماس واقع در جمهوری یاقوتستان در سال ۱۹۵۹ و در سازند گرین ریور ( انگلیسی: Green river Formation ) واقع در وایومینگ ( انگلیسی: Wyoming ) در سال ۱۹۵۸ پیدا شد. وجود مویزنیت در طبیعت حتی در سال ۱۹۸۶ توسط چارلز میلتون زمین شناس آمریکایی مورد سؤال قرار گرفت. مویزنیت در فرم طبیعی خودش بسیار نادر است. آن فقط در اماکن محدودی از گوشته بالایی ( انگلیسی: upper mantle ) تا سنگ های آسمانی کشف شده است. کشفیات نشان می دهند که مویزنیت به صورت طبیعی به عنوان ناخالصی در الماسها، زنولیت هاو سنگ های اولترامافیک ( انگلیسی: ultramafic ) مانند کیمبرلیت و لمپوریت رخ می نماید.
آنالیز دانه های کاربید سیلیسیم یافته شده در شهابسنگ کندریتی کربنی مورچیسون ( انگلیسی: Murchison ) نسبتهای ناهمگون ایزوتوپی کربن و سیلیسیم را در آن ها آشکار کرد که بیانگر منشاء بیرون از منظومه شمسی آن است. ۹۹٪ این دانه های کاربید سیلیسیم در اطراف ستاره های غول سرخ غنی از کربن به تشکیل شده اند. آنگونه که از طیف مادون قرمز این ستاره ها مشخص است، کاربید سیلیسیم معمولاً در اطراف آن ها یافت می شود.
از آنجا که مواد طبیعی امروزه بسیار نادر است، تمام کاربرد کاربید سیلیسیم به صورت مصنوعی است. کاربید سیلیسیم مصنوعی اولین بار توسط یاکوب برسلیوس ساخته شد، وی بیشتر بخاطر کشف سیلیسیم معروف است. سال ها بعد ادوارد گودریچ آچسون کانی های پایداری را تولید کرد که می توانستند به عنوان ماده ساینده و برنده جانشین الماس شوند. مویزنیت یکی از سخت ترین ماده های شناخته شده است، با سختی کمتر از الماس و قابل مقایسه با نیترید بور مکعبی و بور. مویزنیت خالص مصنوعی می توانداز تجزیه حرارتی پلی مر پری سرامیک بدون نیاز به ماتریکس پیوند دهنده به وجود آید.