موی ستر. [ س ِ / س ُ ت ُ ] ( نف مرکب ) حلاق. ( دهار ). موی تراش. موی پیرای. موی استر. مزین. آینه دار. حلاق. دلاک. سلمانی. گرا. گرای. ( یادداشت مؤلف ) : چون ساعتی ببود و وقت آن آمد که شیخ موی بردارد، موی ستر پیش شیخ آمد. ( اسرارالتوحید ص 108 ). مزد کردم پسری موی ستر را یک روز نتوانست به یک هفته از او موی سترد.
سوزنی.
و رجوع به موی ستردن شود. || که موی برد، چون نوره و امثال آن. ( یادداشت مؤلف ).