مؤرج
لغت نامه دهخدا
مؤرج. [ م ُءَرْ رَ ] ( ع ص ) نعت مفعولی از تأریج. ورغلانیده شده. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به تأریج شود. || ( اِ ) شیر که اسد باشد. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
مؤرج. [ م ُ ءَرْ رِ ] ( اِخ ) ابن عمروبن حارث بن منیع سدوسی بصری نحوی اخباری ، از یاران خلیل و عالم به زبان و ادب عرب و حدیث و انساب بود. از محضر ابوزید انصاری کسب فیض کرد و با خلیل بن احمد مصاحبت داشت و ازشعبةبن حجاج و جز وی حدیث شنید. با مأمون به خراسان رفت. در مرو سپس در نیشابور، سکونت گزید. گفته شده است که اصمعی و خلیل هر یک ، یک سوم زبان عرب را یادمی گرفتند و مؤرج دو سوم آن را و ابومالک همه آن را. از آثار اوست : 1- غریب القرآن. 2- الانواء. 3- المعانی. 4- جماهیرالقبائل. 5 - حذق نسب قریش و جز آن. ( از معجم الادباء چ اروپا ج 7 ص 193 ). وی از نحویان بزرگ قرن دوم هجری بود و به سال 195 هَ. ق. درگذشت. ( از کشف الظنون ) ( از الفهرست ابن الندیم ). کتاب الامثال نیزاز اوست. مؤرج شعر نیکو می گفت. ( از اعلام زرکلی ).
مورج. [ م ُ وَرْ رَ ] ( ع اِ ) شیر بیشه. ( ناظم الاطباء ). اسد. مؤرج. رجوع به مؤرج شود.
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید