مؤتثی

لغت نامه دهخدا

مؤتثی. [ م ُءْ ت َ ] ( ع ص ) کسی که بسیار خورد و چون تشنه گردد تشنگی او به آب رفع نگردد. ( منتهی الارب ماده اث ی ). آن که به علت بسیار خوردن طعام تشنگی او به آب رفع نشود. ( از آنندراج ). کسی که بسیار خورده و تشنه شود و هرچه آب خورد سیراب نگردد. ( ناظم الاطباء ).
مؤتثی ٔ. [ م ُءْ ت َ ث ِءْ ] ( ع ص ) کسی که رغبت طعام ندارد. ( منتهی الارب ماده اث ء ) ( ناظم الاطباء ). آنکه رغبت برای خوردن غذا ندارد. بی اشتها. ( یادداشت مؤلف ).

فرهنگ فارسی

کسی که بسیار خورد و چون تشنه گردد تشنگی او به آب رفع نگردد .

پیشنهاد کاربران

بپرس