مونونوکلئوز عفونی ( انگلیسی: Infectious mononucleosis ) که با نام تب غده دار ( glandular fever ) هم شناخته می شود، یک بیماری عفونی است که توسط ویروس اپشتین–بار ایجاد می شود. [ ۲] [ ۳] بیشتر افراد در سنین کودکی به این ویروس مبتلا می شوند و بیماری شان بدون علامت یا کم علامت است. [ ۲] در سنین جوانی، بیماری اغلب با تب، گلودرد، لنفادنوپاتی گردن و خستگی همراه است. [ ۲] بیشترِ مبتلایان ظرف دو تا چهار هفته بهبود می یابند، اما احساس خستگی ممکن است تا ماه ها باقی بماند. [ ۲] کبد و طحال هم گاهی متورم می شود[ ۳] و در کمتر از یک درصد موارد، پارگی طحال رخ می دهد. [ ۶]
با آنکه عامل ایجاد بیماری معمولاً ویروس اپشتین–بار ( هرپس ویروس ۴ ) و از خانوادهٔ هرپس ویروسان است، [ ۳] چند نوع ویروس دیگر نیز ممکن است سبب ایجاد این بیماری شوند. [ ۳] مونونوکلئوز عفونی بیشتر از طریق بزاق و به طور بسیار نادر، از طریق منی و خون هم منتقل می شود. [ ۲] انتقال ویروس از طریق اشیایی چون لیوان، مسواک، سرفه یا عطسه هم ممکن است. [ ۲] [ ۷] افراد مبتلا ممکن است ویروس را هفته ها پیش از ظهور علائم به دیگران انتقال دهند. [ ۲] تشخیص مونونوکلئوز عفونی از طریق علائم بالینی اش صورت می پذیرد و جهت تاییدِ تشخیص، می توان از آزمایش های خونی و برخی پادتن های خاص استفاده نمود. [ ۳] یکی از یافته های آزمایشگاهی، افزایش لنفوسیت های خون است که بیش از ۱۰٪ آنها «آتیپیک» هستند. [ ۳] [ ۸] انجام آزمایش مونوسپات ( تست پادتن هتروفیل ) برای جمعیت عادی به سبب دقتِ تشخیصیِ اندک توصیه نمی شود. [ ۹]
هیچ گونه واکسنی برای ویروس اپشتین–بار وجود نداردِ اما می توان با خودداری از به اشتراک گذاشتن وسایل شخصی یا بزاق، از انتشار آن جلوگیری کرد. [ ۲] این بیماری اغلب بدون درمان خاص برطرف می شود[ ۲] و علائم آن با نوشیدن مایعات فراوان، استراحت کردن و مصرف داروهای ضدِ درد معمولی چون استامینوفن و ایبوپروفن تخفیف می یابد. [ ۲] [ ۴]
در کشورهای توسعه یافته، مونونوکلئوز عفونی در سنین ۱۵ تا ۲۴ سالگی شایع تر است. در کشورهای در حال توسعه، اغلب افراد این بیماری را در سنین کودکی می گیرند که علائم چندانی ندارد. [ ۱۰] در سنین ۱۶ تا ۲۰ سالگی، فقط ۸٪ افراد گلودرد دارند. [ ۸] در ایالات متحده آمریکا، همه ساله حدود ۴۵ نفر از هر ۱۰۰٬۰۰۰ به این بیماری مبتلا می شوند. [ ۵] همچنین حدود ۹۵٪ افراد تا رسیدن به سن بلوغ، به این عفونت مبتلا شده اند. [ ۵] این بیماری در هر فصلی از سال ممکن است رخ دهد. [ ۸] مونونوکلئوز عفونی نخستین بار در دههٔ ۱۹۲۰ میلادی توصیف شد و بدان «بیماری بوسه» می گفتند. [ ۱۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبا آنکه عامل ایجاد بیماری معمولاً ویروس اپشتین–بار ( هرپس ویروس ۴ ) و از خانوادهٔ هرپس ویروسان است، [ ۳] چند نوع ویروس دیگر نیز ممکن است سبب ایجاد این بیماری شوند. [ ۳] مونونوکلئوز عفونی بیشتر از طریق بزاق و به طور بسیار نادر، از طریق منی و خون هم منتقل می شود. [ ۲] انتقال ویروس از طریق اشیایی چون لیوان، مسواک، سرفه یا عطسه هم ممکن است. [ ۲] [ ۷] افراد مبتلا ممکن است ویروس را هفته ها پیش از ظهور علائم به دیگران انتقال دهند. [ ۲] تشخیص مونونوکلئوز عفونی از طریق علائم بالینی اش صورت می پذیرد و جهت تاییدِ تشخیص، می توان از آزمایش های خونی و برخی پادتن های خاص استفاده نمود. [ ۳] یکی از یافته های آزمایشگاهی، افزایش لنفوسیت های خون است که بیش از ۱۰٪ آنها «آتیپیک» هستند. [ ۳] [ ۸] انجام آزمایش مونوسپات ( تست پادتن هتروفیل ) برای جمعیت عادی به سبب دقتِ تشخیصیِ اندک توصیه نمی شود. [ ۹]
هیچ گونه واکسنی برای ویروس اپشتین–بار وجود نداردِ اما می توان با خودداری از به اشتراک گذاشتن وسایل شخصی یا بزاق، از انتشار آن جلوگیری کرد. [ ۲] این بیماری اغلب بدون درمان خاص برطرف می شود[ ۲] و علائم آن با نوشیدن مایعات فراوان، استراحت کردن و مصرف داروهای ضدِ درد معمولی چون استامینوفن و ایبوپروفن تخفیف می یابد. [ ۲] [ ۴]
در کشورهای توسعه یافته، مونونوکلئوز عفونی در سنین ۱۵ تا ۲۴ سالگی شایع تر است. در کشورهای در حال توسعه، اغلب افراد این بیماری را در سنین کودکی می گیرند که علائم چندانی ندارد. [ ۱۰] در سنین ۱۶ تا ۲۰ سالگی، فقط ۸٪ افراد گلودرد دارند. [ ۸] در ایالات متحده آمریکا، همه ساله حدود ۴۵ نفر از هر ۱۰۰٬۰۰۰ به این بیماری مبتلا می شوند. [ ۵] همچنین حدود ۹۵٪ افراد تا رسیدن به سن بلوغ، به این عفونت مبتلا شده اند. [ ۵] این بیماری در هر فصلی از سال ممکن است رخ دهد. [ ۸] مونونوکلئوز عفونی نخستین بار در دههٔ ۱۹۲۰ میلادی توصیف شد و بدان «بیماری بوسه» می گفتند. [ ۱۱]
wiki: مونونوکلئوز عفونی