مونو نو اواره

مونو نو آواره. مونو نو آواره یا مونو نو آهاره ( به ژاپنی: 物の哀れ, Mono no aware ) به معنی ترحم نسبت به چیزها یا احساس همدردی نسبت به چیزها یا حساسیت به فانی بودن است. یک عبارت یا اصطلاح ژاپنی است که برای توصیف آگاهی از ناپایداری امور مادی ( یکی از سه اصل اساسی دین بودا ) ، یا اصل ناپایداری به کار می رود.
این عبارت در قرن هیجدهم در دوره ادو توسط محقق و پژوهشگر فرهنگی ژاپن موتواوری نوریناگا ابداع شد. او در اصل این عبارت را در نقد ادبی داستان گنجی به کار برد ولی بعداً در توصیف آثار مشابه ژاپنی مانند مان یوشو نیز به کار برده شد و به عنوان پایه ای از فلسفهٔ ادبی او درآمد و سرانجام این عبارت به یکی از اجزای فرهنگ ژاپن تبدیل شد.