مولانای سمرقندی. [ م َ / مُو ی ِ س َ م َ ق َ ] ( اِخ ) ولد ارشد خواجه عصام الدین. وی مانند پدر سالهابه امر شیخ الاسلامی ماوراءالنهر مشغول بود. از کسب علوم بهره تمام داشت و در حل و فصل مهمات شرعی به امانت و دیانت مشهور بود. از پیروان و هواداران طریق میرزا عبداﷲ شیرازی سالک طریقت بود و پس از استیلای سلطان سعید بر سمرقند به سوی خراسان شتافت ، ولی بعد به استدعای سلطان به زادگاه خویش برگشت و در اواخر عمر دوباره به هرات آمد و به سال 876 هَ. ق. در مدرسه امیر چقماق شامی درگذشت. ( از رجال حبیب السیر ص 140 ).
