موقظ

لغت نامه دهخدا

موقظ. [ ق ِ ] ( ع ص ) بیدارکننده. ( یادداشت مؤلف ) :
و للصبا عبث بالثوب تجذبه
عنا کموقظة بالرفق وسنانا.
ابوالعلاء معری.

فرهنگ فارسی

بیدار کننده ٠

پیشنهاد کاربران

بپرس