موسیقی کلاسیک قرن بیستم ( انگلیسی: 20th - century classical music ) ، آثاری از موسیقی هنری را توصیف می کند که از سال ۱۹۰۱ تا ۲۰۰۰ میلادی به این نام نوشته شده است. این قرن بدون سبکِ غالب بود و آهنگسازان آثار بسیار متنوعی از موسیقی را خلق می کردند.
مدرنیسم، امپرسیونیسم و پست رمانتیسم را همگی می توان در دهه های قبل از چرخش قرن دنبال کرد، اما می توان آنها را هم در این قرن گنجاند زیرا آنها فراتر از مرزها و سبک های موسیقی قرن نوزدهم که بخشی از دوران قواعد مشترک بودند، تکامل یافتند. نئوکلاسیک و اکسپرسیونیسم عمدتاً پس از سال ۱۹۰۰ رخ داد. مینیمالیسم بسیار دیرتر از قرن آغاز شد و می تواند به عنوان یک تغییر از دوران مدرن به پست مدرن تلقی شود، هرچند که دوران پسا مدرنیسم، از همان اوایل ( ۱۹۳۰م ) به بعد است. آتونالیته، سریالیسم، موسیقی کانکریت و موسیقی الکترونیک همه در طول این قرن توسعه یافته اند. موسیقی جاز و موسیقی فولکلور در این زمان تأثیر مهمی بر بسیاری از آهنگسازان داشتند.
در اواخر چرخشِ قرن، موسیقی از لحاظ شخصیتی دورهٔ پایانی در سبک رمانتیک بود. آهنگسازانی چون گوستاو مالر، ریچارد اشتراوس و ژان سیبلیوس، جسورانه مشغول نوشتن سمفونی های «پسا رمانتیک» بودند. در همین زمان، جنبش امپرسیونیستی، به سرپرستی کلود دبوسی، در فرانسه توسعه یافت. موسیقی موریس راول نیز اغلب به عنوان امپرسیونیست خوانده می شود. این جنبش موسیقی را در سبکهای مختلفی که همیشه به آن مربوط نمی شوند، کاوش می کند.
بسیاری از آهنگسازان به سبک های پسا رمانتیک و امپرسیونیسم واکنش نشان دادند و از جهاتِ کاملاً متفاوت حرکت کردند. مهمترین لحظه در تعریف دورهٔ موسیقی در طول قرن، شکاف گسترده با تسامحِ سنتی بود که در دهۀ اول قرن توسط آهنگسازان مختلف به روش های مختلفی انجام شد. از این میان، یک «کثرت زبانی» بی سابقه ای از سبک ها، فنون و اصطلاحات بیان شده است آرنولد شونبرگ با گسترش آتونالیته، اکسپرسیونیسم را که در اوایل قرن بیستم به وجود آمده بود، توسعه داد. او بعداً تکنیک دوازده تنی را ایجاد کرد که توسط شاگردانش آلبان برگ و آنتون وبرن توسعه داده شد و آهنگسازان بعدی ( از جمله پیر بولز ) آن را ادامه و گسترش دادند. استراوینسکی ( در آخرین آثار خود ) ، مانند بسیاری از آهنگسازان دیگر تکنیک «دوازده تنی» را نیز مورد بررسی قرار دادند، حتی اسکات بردلی از این تکنیک در اثر خود برای کارتون های تام و جری استفاده کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمدرنیسم، امپرسیونیسم و پست رمانتیسم را همگی می توان در دهه های قبل از چرخش قرن دنبال کرد، اما می توان آنها را هم در این قرن گنجاند زیرا آنها فراتر از مرزها و سبک های موسیقی قرن نوزدهم که بخشی از دوران قواعد مشترک بودند، تکامل یافتند. نئوکلاسیک و اکسپرسیونیسم عمدتاً پس از سال ۱۹۰۰ رخ داد. مینیمالیسم بسیار دیرتر از قرن آغاز شد و می تواند به عنوان یک تغییر از دوران مدرن به پست مدرن تلقی شود، هرچند که دوران پسا مدرنیسم، از همان اوایل ( ۱۹۳۰م ) به بعد است. آتونالیته، سریالیسم، موسیقی کانکریت و موسیقی الکترونیک همه در طول این قرن توسعه یافته اند. موسیقی جاز و موسیقی فولکلور در این زمان تأثیر مهمی بر بسیاری از آهنگسازان داشتند.
در اواخر چرخشِ قرن، موسیقی از لحاظ شخصیتی دورهٔ پایانی در سبک رمانتیک بود. آهنگسازانی چون گوستاو مالر، ریچارد اشتراوس و ژان سیبلیوس، جسورانه مشغول نوشتن سمفونی های «پسا رمانتیک» بودند. در همین زمان، جنبش امپرسیونیستی، به سرپرستی کلود دبوسی، در فرانسه توسعه یافت. موسیقی موریس راول نیز اغلب به عنوان امپرسیونیست خوانده می شود. این جنبش موسیقی را در سبکهای مختلفی که همیشه به آن مربوط نمی شوند، کاوش می کند.
بسیاری از آهنگسازان به سبک های پسا رمانتیک و امپرسیونیسم واکنش نشان دادند و از جهاتِ کاملاً متفاوت حرکت کردند. مهمترین لحظه در تعریف دورهٔ موسیقی در طول قرن، شکاف گسترده با تسامحِ سنتی بود که در دهۀ اول قرن توسط آهنگسازان مختلف به روش های مختلفی انجام شد. از این میان، یک «کثرت زبانی» بی سابقه ای از سبک ها، فنون و اصطلاحات بیان شده است آرنولد شونبرگ با گسترش آتونالیته، اکسپرسیونیسم را که در اوایل قرن بیستم به وجود آمده بود، توسعه داد. او بعداً تکنیک دوازده تنی را ایجاد کرد که توسط شاگردانش آلبان برگ و آنتون وبرن توسعه داده شد و آهنگسازان بعدی ( از جمله پیر بولز ) آن را ادامه و گسترش دادند. استراوینسکی ( در آخرین آثار خود ) ، مانند بسیاری از آهنگسازان دیگر تکنیک «دوازده تنی» را نیز مورد بررسی قرار دادند، حتی اسکات بردلی از این تکنیک در اثر خود برای کارتون های تام و جری استفاده کرد.
wiki: موسیقی کلاسیک قرن بیستم