موسیقی کُردی ( به کردی:Strana Kurdî ) به موسیقی گفته می شود که به زبان کردی یا زازاکی و گورانی اجرا شود. این موسیقی به دلیل اهمیت قوم کرد در مناطق کردنشین، منطقه خاورمیانه و غرب آسیا طرفداران زیادی دارد. موسیقی کردی شامل آوازها، ترانه ها، آهنگ ها و موسیقی های بی کلام و نغمه هایی است که به زبان کردی و زازا - گورانی خوانده می شود و در اقوام مختلف از جذابیت زیادی برخوردار می باشد.
... [مشاهده متن کامل]
موسیقی کردی، بیانگر تاریخ، فرهنگ، باورها، اعتقادات و عواطف کردها می باشد. ترانه هایی که منشأ افسانه ای دارند و گاهی تراژدی هایی از اتفاقات و توصیفات جنگجویان و بزرگان خود است که در قالب شعر و موسیقی گفته می شود و به ترانه های «دیوانی» شهرت دارند.
«کاویس آقا» با نام اصلی «کاک ویس» مشهورترین شخصی بوده که انواع ترانه های دیوانی را جمع آوری کرده است.
این نوع موسیقی از دو قسمت کلاسیک و مدرن و تشکیل شده است که هر کدام انواع و شاخه های مخصوص به خود را دارند. منشأ ترانه های کردی را می توان افسانه ها، داستان های دلاورانه و داستان های عاشقانه و شاهنامه و شعرهای با محتوا دانست.
موسیقی کُردی در میان مردم کردستان دارای پیوندی ناگسستنی با زندگی روزمره مردم آن دیار است.
پیدایش موسیقی کُردی مثل اکثر ملت های دیگر از افسانه های کُردی شروع شد که افسانه ها در قالب ترانه های کُردی بازگو می شدند. این ترانه ها در فرهنگ کُردی به ترانه های دیوانی تقسیم می شوند و بیشتر محتوای آن ها همان افسانه های کُردی است، که شکل حماسی دارند.
اولین طلیعه های هنر کُردی از بار ادبی و هنر موسیقی حماسه های کُردی بودند. مشهورترین کسی که به این نوع موسیقی پرداخته «کاویس آقا» بود. ترانه های او همان حماسه هایی هستند که از گذشتگان بر جای مانده است.
گونه دیگری از موسیقی فولکلور کُردی مربوط به حکایات و داستان هاست؛ ترانه های داستانی را می توان به دو بخش قهرمانی و دلدادگی تقسیم کرد.
در ترانه های قهرمانی به دلاوری ها و مبارزه طلبی های یک قهرمان پرداخته می شود. در ترانه های دلدادگی جنبه های رمانتیک و عاشقانه بین دو شخص بیان می شود که از این میان، ترانه «زنبیل فروش» که جنبه عرفانی دارد و ترانه های «آس و حسن» و «خجه و سیامند» که سرگذشت دو دلداده را بیان می کند از معروف ترین آثار در این بخش هستند.
در بخش دیگر این موسیقی، کُردهای «سورانی» برای خود نوع ویژه ای از موسیقی دارند که به آن ها «گورانی» می گویند که این نوع ترانه ها در میان کُردهای اطراف شهرستان ارومیه و کُردهای ترکیه ( شمال ) «لاوژه» گفته می شود و این نوع گورانی ها ریتمی به نام «قه تار» دارند. پژوهشگران بر این باورند که ریشه این کلمه از واژه زرتشتی «گاتا» گرفته شده که در اوایل مربوط به یک سری نیایش ها و مراسم مذهبی بوده است.
... [مشاهده متن کامل]
موسیقی کردی، بیانگر تاریخ، فرهنگ، باورها، اعتقادات و عواطف کردها می باشد. ترانه هایی که منشأ افسانه ای دارند و گاهی تراژدی هایی از اتفاقات و توصیفات جنگجویان و بزرگان خود است که در قالب شعر و موسیقی گفته می شود و به ترانه های «دیوانی» شهرت دارند.
«کاویس آقا» با نام اصلی «کاک ویس» مشهورترین شخصی بوده که انواع ترانه های دیوانی را جمع آوری کرده است.
این نوع موسیقی از دو قسمت کلاسیک و مدرن و تشکیل شده است که هر کدام انواع و شاخه های مخصوص به خود را دارند. منشأ ترانه های کردی را می توان افسانه ها، داستان های دلاورانه و داستان های عاشقانه و شاهنامه و شعرهای با محتوا دانست.
موسیقی کُردی در میان مردم کردستان دارای پیوندی ناگسستنی با زندگی روزمره مردم آن دیار است.
پیدایش موسیقی کُردی مثل اکثر ملت های دیگر از افسانه های کُردی شروع شد که افسانه ها در قالب ترانه های کُردی بازگو می شدند. این ترانه ها در فرهنگ کُردی به ترانه های دیوانی تقسیم می شوند و بیشتر محتوای آن ها همان افسانه های کُردی است، که شکل حماسی دارند.
اولین طلیعه های هنر کُردی از بار ادبی و هنر موسیقی حماسه های کُردی بودند. مشهورترین کسی که به این نوع موسیقی پرداخته «کاویس آقا» بود. ترانه های او همان حماسه هایی هستند که از گذشتگان بر جای مانده است.
گونه دیگری از موسیقی فولکلور کُردی مربوط به حکایات و داستان هاست؛ ترانه های داستانی را می توان به دو بخش قهرمانی و دلدادگی تقسیم کرد.
در ترانه های قهرمانی به دلاوری ها و مبارزه طلبی های یک قهرمان پرداخته می شود. در ترانه های دلدادگی جنبه های رمانتیک و عاشقانه بین دو شخص بیان می شود که از این میان، ترانه «زنبیل فروش» که جنبه عرفانی دارد و ترانه های «آس و حسن» و «خجه و سیامند» که سرگذشت دو دلداده را بیان می کند از معروف ترین آثار در این بخش هستند.
در بخش دیگر این موسیقی، کُردهای «سورانی» برای خود نوع ویژه ای از موسیقی دارند که به آن ها «گورانی» می گویند که این نوع ترانه ها در میان کُردهای اطراف شهرستان ارومیه و کُردهای ترکیه ( شمال ) «لاوژه» گفته می شود و این نوع گورانی ها ریتمی به نام «قه تار» دارند. پژوهشگران بر این باورند که ریشه این کلمه از واژه زرتشتی «گاتا» گرفته شده که در اوایل مربوط به یک سری نیایش ها و مراسم مذهبی بوده است.
