موسیقی نئوکلاسیک یا نئوکلاسیسیسم ( به انگلیسی: Neoclassicism ) گرایشی در موسیقی قرن بیستم بود که در فاصلهٔ بین دو جنگ جهانی در واکنش به لجام گسیختگی ساختاریِ موسیقی رمانتیکِ متأخر، میان گروهی از موسیقی دانان به وجود آمد و بر آن بود تا موسیقی را به مؤلفه های اصیلِ دورهٔ کلاسیک، مانند نظم و انسجام، تعادل، وضوح، ایجاز، و خودداری عاطفی بازگردانَد.
نئوکلاسیسیسم، بیش از آن که جنبشی نظام مند باشد، مانیفستی زیبایی شناسانه بود؛ چنان که بسیاری از موسیقی دانان که رسماً به این سبک تعلق نداشتند، عناصرش را در آثارشان به کار می بستند. از برجسته ترین موسیقی دانان این سبک می توان به ایگور استراوینسکی و پل هیندمیت اشاره کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنئوکلاسیسیسم، بیش از آن که جنبشی نظام مند باشد، مانیفستی زیبایی شناسانه بود؛ چنان که بسیاری از موسیقی دانان که رسماً به این سبک تعلق نداشتند، عناصرش را در آثارشان به کار می بستند. از برجسته ترین موسیقی دانان این سبک می توان به ایگور استراوینسکی و پل هیندمیت اشاره کرد.
wiki: موسیقی نئوکلاسیک