موسیقی لری از تنوع و پیشینه ای کهن برخوردار است که به دو بخش کلی، موسیقی های آوازی ( کلامی ) و موسیقی های سازی تقسیم می شود. هم اکنون موسیقی لری در قالب ترانه به هفت بخش تقسیم می شود.
هم اکنون موسیقی لری در قالب ترانه به هفت بخش تقسیم می شود که عبارتند از موسیقی و ترانه های غنایی و عاشقانه، موسیقی و ترانه های حماسه رزمی، موسیقی و ترانه های سوگواری، موسیقی و ترانه های فصول، موسیقی و ترانه های کار، موسیقی و ترانه های طنز و سرودهای مذهبی.
... [مشاهده متن کامل]
• موسیقی و ترانه های غنایی و عاشقانه: شامل ترانه ها و آهنگ هایی است در وصال یا فراق معشوق مانند ترانه های هی لو، بینا بینا، کیودار یا نغمه های شیرین و خسرو، ساری خوانی، میربگی ( میرونه ) و ده ها ترانه دیگر که در مقام های مختلف موسیقی لری اجرا می گردد.
• موسیقی و ترانه های حماسه رزمی: این سرودها بیانگر ارزش های حماسی و رزمی جنگاوران در میان ایل هستند. مانند جنگ لرو، دایه دایه یا مقام های موسیقی بدون کلام که در رزم گاه و مسابقه به کار رفته اند، مانند جنگه را، سوارهو و نقاره.
• موسیقی و ترانه های سوگواری: این موسیقی بیشتر جنبه آیینی داشته است و در مواقع سوگواری از روزگار کهن تاکنون کاربرد فراوانی دارد، مانند چمری یا سایر مقام ها، از جمله، سحری، پاکتلی، شیونی و ده ها مقام دیگر.
• موسیقی و ترانه های فصول: موسیقی و ترانه های ویژه فصول مختلف مانند برزه کوهی، ماله ژیری، کوچ بارو.
• موسیقی و ترانه های کار: به منظور سهولت و تسریع در کار مردان و زنان ایلاتی، این ترانه ها به صورت فردی یا دسته جمعی خوانده می شود، مانند ترانه های گل درو ( برزیگری ) ، هوله ( خرمن کوبی ) ، مشک زنی، شیردوشی و چوپانی.
• موسیقی و ترانه های طنز: این ترانه ها اغلب به صورت فی البداهه در هجو شخص یا موضوع یا مکانی سروده شده و برخی اوقات نیز با حرکات نمایشی طنز آلود فرد یا افرادی همراه بوده است.
• سرودهای مذهبی: بر اساس کلام های یارسان ( از سروده های اهل حق ) بوده، جنبه عرفانی و اعتقادی آن بسیار عمیق است. مانند ضامن آهو، سرای خاموشان ( شهر بی صدا ) و دوازده کلام یاری. .
پس از انقلاب ۵۷ به علت برخوردهای شدید با اجرای موسیقی به ویژه موسیقی قومی، از میزان مشارکت موسیقی در بخش های مختلف زندگی قومی کاسته شد اما در گذشته موسیقی شادمانه و غنایی همراه با رقص های جمعی صورت می گرفت.
هم اکنون موسیقی لری در قالب ترانه به هفت بخش تقسیم می شود که عبارتند از موسیقی و ترانه های غنایی و عاشقانه، موسیقی و ترانه های حماسه رزمی، موسیقی و ترانه های سوگواری، موسیقی و ترانه های فصول، موسیقی و ترانه های کار، موسیقی و ترانه های طنز و سرودهای مذهبی.
... [مشاهده متن کامل]
• موسیقی و ترانه های غنایی و عاشقانه: شامل ترانه ها و آهنگ هایی است در وصال یا فراق معشوق مانند ترانه های هی لو، بینا بینا، کیودار یا نغمه های شیرین و خسرو، ساری خوانی، میربگی ( میرونه ) و ده ها ترانه دیگر که در مقام های مختلف موسیقی لری اجرا می گردد.
• موسیقی و ترانه های حماسه رزمی: این سرودها بیانگر ارزش های حماسی و رزمی جنگاوران در میان ایل هستند. مانند جنگ لرو، دایه دایه یا مقام های موسیقی بدون کلام که در رزم گاه و مسابقه به کار رفته اند، مانند جنگه را، سوارهو و نقاره.
• موسیقی و ترانه های سوگواری: این موسیقی بیشتر جنبه آیینی داشته است و در مواقع سوگواری از روزگار کهن تاکنون کاربرد فراوانی دارد، مانند چمری یا سایر مقام ها، از جمله، سحری، پاکتلی، شیونی و ده ها مقام دیگر.
• موسیقی و ترانه های فصول: موسیقی و ترانه های ویژه فصول مختلف مانند برزه کوهی، ماله ژیری، کوچ بارو.
• موسیقی و ترانه های کار: به منظور سهولت و تسریع در کار مردان و زنان ایلاتی، این ترانه ها به صورت فردی یا دسته جمعی خوانده می شود، مانند ترانه های گل درو ( برزیگری ) ، هوله ( خرمن کوبی ) ، مشک زنی، شیردوشی و چوپانی.
• موسیقی و ترانه های طنز: این ترانه ها اغلب به صورت فی البداهه در هجو شخص یا موضوع یا مکانی سروده شده و برخی اوقات نیز با حرکات نمایشی طنز آلود فرد یا افرادی همراه بوده است.
• سرودهای مذهبی: بر اساس کلام های یارسان ( از سروده های اهل حق ) بوده، جنبه عرفانی و اعتقادی آن بسیار عمیق است. مانند ضامن آهو، سرای خاموشان ( شهر بی صدا ) و دوازده کلام یاری. .
پس از انقلاب ۵۷ به علت برخوردهای شدید با اجرای موسیقی به ویژه موسیقی قومی، از میزان مشارکت موسیقی در بخش های مختلف زندگی قومی کاسته شد اما در گذشته موسیقی شادمانه و غنایی همراه با رقص های جمعی صورت می گرفت.
