موسیقی غنا

[ویکی فقه] موسیقی از جمله موضوع هایی است که از لفظ گرفته تا مفهوم و مصداق، همواره در معرفت و اندیشه دینی تاریخچه ای بحث انگیز و پرهیاهو داشته است. بسیاری از فقیهان دوراندیش با توجه به منابع و پایه های شناخت تاریخی اصول فقهی، قرآنی و روایی پیرامون این موضوع بحث کرده اند.
موسیقی واژه ای یونانی است که در حوزه مفاهیم دینی و زبان عربی تقریباً معادل غناء و موسیقی یا موسیقیا می باشد.
تعریف اصطلاحی موسیقی
در اصطلاح عبارت است از ترکیب صدا و آواز همراه با نوعی ترکیب و تناسب با هدف لذت آفرینی، خیال پردازی، ایجاد هیجان و تحریک در مخاطب. پس هر صدایی موسیقی نیست صدایی موسیقی است که متناسب با زیبایی توام با کشش طبیعی، ریتم و وزن، زیر و بم، ترجیع و تحریر (غلطاندن و پیچاندن) اوج و فرود مناسب و. . . باشد.موسیقی عبارت از اصوات و آهنگ هایی است که انسان را در عالمی که برای وی قابل توصیف نیست سیر می دهد، و چنان بر اعصاب آدمی مسلط می شود که گاهی می گریاند و گاهی انسان را می خنداند. گاهی اعضا و جوارح انسان را بدون اختیار به حرکت در می آورد، و زمانی تهییج عشق و شهوت می کند و آدمی را برده و غلام خود ساخته و بر اعصاب، عقل، فکر و روانش فرمانروایی و حکومت می کند.
انواع موسیقی
موسیقی بر دو نوع است:۱. طبیعی. ۲. غیرطبیعی (مصنوعی) موسیقی طبیعی عبارت است از صدای دلنواز ریزش آبشارها، آوای روح پرور بلبل، قمری و عندلیب و ترانه دلربای کبک و هزارداستان. نوای نغز پرندگان، نغمه مسرت بخش جویبارها، صدای فرح بخش شاخه های درختان به هنگام وزش باد. این اصوات و آهنگ ها نه دور از صدمه و آسیب و زیان است بلکه نیروی تفکر و تعقل را زیاد می کند و خستگی های دماغی را نیست و نابود می سازند و انسان را خوشحال و با نشاط و سرحال می نمایند. اما موسیقی مصنوعی آهنگ های مصنوعی است که دست بشر آن را به وجود می آورد به وسیله وسایلی از قبیل ویولن، ترومپت، گیتار، آکوردتون، تار، سنتور، تنبور و غیره ایجاد می شود.
موسیقی در اصطلاح شرع
...