موسیقی الکترونیک

موسیقی الکترونیک گونه ای از موسیقی است که در مراحل تهیّهٔ آن از سازهای الکترونیک و فناوری موسیقی الکترونیک استفاده می شود یا در تولید صداها از ادوات آکوستیک استفاده نمی شود. به طور کلّی فرق عمدهٔ آن با انواع دیگر موسیقی در نوع صدای ساخته شده به وسیلهٔ ابزار الکترونیکی است. نمونه هایی از دستگاه های تولید صدای الکترومکانیکی شامل تل هارمونیوم، ارگ هموند و گیتار الکتریک می باشد. همچنین برای تهیّهٔ صدای کاملاً خالص الکترونیک می توان از دستگاه های ترمین، سینث سایزر و رایانه بهره جست. موسیقی الکترونیک عموماً به صورت بیکلام می باشد.
از بزرگ ترین آهنگسازان موسیقی الکترونیک می توانیم از: ژان میشل ژار - کلاوس شولتز - ادگار فروسه ( Edgar Froese ) رهبر گروه تنجرین دریم - پیتر باومن ( Peter Baumann ) - رابرت مایلز - شَمول shamall - کوتو - ساش - انیگما - آندره تنه برگر - دارود - اسکوتر ( گروه ) و جورجو مورودر و شیلر ( گروه ) و رابرت مایلز و آلن پارسون و مهدیار آقاجانی نام ببریم.
موسیقی الکترونیک در ابتدا منحصر به استفاده در موسیقی هنری می بود اما در اواخر دههٔ ۶۰ میلادی، با استفاده از شیوه های الکترونیک تهیهٔ صدا به صورت فزاینده در قلمروی عمومی رو به رشد نهاد.
امروزه موسیقی الکترونیک شامل انواع و زیر سبک های فراوانی می باشد، محدوده ای از هنر موسیقی اکسپریمنتال گرفته تا سبک متداول موسیقی رقص الکترونیک.
قابلیت ضبط صدا اغلب مرتبط با تهیهٔ موسیقی الکترونیک بوده است ولی برای آن کاملاً ضروری نیست. اولین دستگاه شناخته شدهٔ ضبط صدا فوناتو گراف بوده است، که در سال ۱۸۵۷ توسط ادوارد لئون اسکات دومارتین به ثبت رسیده است، دستگاه فوق می توانست صدا را به صورت بصری ضبط کند ولی نمی شد اطمینانی از بازپخش آن حاصل نمود.
در سال ۱۸۷۸ توماس ادیسون فوناتوگراف را به ثبت رسانید، که از سیلندرهای مشابه دستگاه ادواردز استفاده می کرد، گرچه استفاده از سیلندرها برای مدتی ادامه پیدا کرد، در نهایت امیل برلینر در سال ۱۸۸۷ صفحهٔ امروزی گرامافون را توسعه بخشید. اختراعی قابل توجه، که در آینده نزدیک اثر عمیقی در موسیقی الکترونیک ایجاد کرد؛ چیزی نبود جز لامپ۳ قطبی لی دی فارستز. این اولین سوپاپ گرمایی یا لامپ خلأ می بود که در سال ۱۹۰۶ اختراع شد تا منجر به تولید و تقویت سیگنالهای الکتریکی، پخش رادیویی و محاسبات کامپیوتری در خلال بقیه چیزها شود.