[ویکی نور] «سید امیر محمد کاظمی قزوینی» در سال 1335ق در کویت در بیت علم و تقوا دیده به جهان گشود. پدر وی، مرحوم آیت الله آقا سید محمد مهدی نیز از علمای کویت بوده که اولین استاد وی به شمار می رفته است.
ایشان دوران کودکی را با فراگیری قرآن مجید در کویت پشت سر نهاد. هشت ساله بود (1343ق) که همراه پدر به بصره کوچید و به تحصیل علوم ادبی و متون فقهی دست یازید. در هجده سالگی، در سال 1353ق، به شوق فراگیری دانش اهل بیت(ع) به شهر نجف روی آورد و پس از تکمیل سطح، به فراگیری خارج فقه و اصول پرداخت و در محضر بزرگان و اساتید حوزه نجف، همچون حضرات آیات: سید ابوالحسن اصفهانی، سید حسین حمّامی و شیخ محمد رضا آل یاسین، زانوی ادب به زمین زد و بهره ها برگرفت.
پس از گذشتِ زمانی چند، آنگاه که سی ساله شده بود، به دریافت اجازات متعدد اجتهاد از بزرگان حوزه نجف مانند: حضرات آیات عظام: شیخ محمد حسین اصفهانی، سید محسن حکیم، سید ابوالقاسم خویی، سید عبدالهادی شیرازی، شیخ محمد حسن مظفر، شیخ محمد حسین کاشف الغطاء، شیخ مرتضی آل یاسین، سید محمد جواد طباطبایی تبریزی و سید محمود شاهرودی نائل آمد.
پس از وفات پدرش به بصره آمد و به تبلیغ مذهب اهل بیت(ع) از طریق تدریس، منبر، تألیف، امامت جماعت و مناظره با منحرفان پرداخت و در این راه سر از پای نشناخت و از هیچ کس نهراسید و این همه، انگیزه بدخواهی مخالفان و دشمنان و فشارهای بسیار رژیم بعث گردید تا بدان جا که قصد کشتن او و آتش زدن خانه اش را در سر پرورانیدند و او به ناچار در ذیقعده 1391ق، بصره را به سوی کویت ترک نمود و در آنجا به راهنمایی مردم و بزرگداشت کلمه حق و از میان بردن باطل کوشید.
تالیفات ارزنده وی بیشتر در زمینه های دانش فقه، اصول، کلام و تاریخ بوده و همه نشانگر دانش سرشار وی و کوشش ارزنده اش در حمایت از دین، دفاع از مذهب، پاسخ گویی به مخالفان و حلّ مشکلات فکری مردم است.
1- الحجج الباهرة فی الامامة؛
ایشان دوران کودکی را با فراگیری قرآن مجید در کویت پشت سر نهاد. هشت ساله بود (1343ق) که همراه پدر به بصره کوچید و به تحصیل علوم ادبی و متون فقهی دست یازید. در هجده سالگی، در سال 1353ق، به شوق فراگیری دانش اهل بیت(ع) به شهر نجف روی آورد و پس از تکمیل سطح، به فراگیری خارج فقه و اصول پرداخت و در محضر بزرگان و اساتید حوزه نجف، همچون حضرات آیات: سید ابوالحسن اصفهانی، سید حسین حمّامی و شیخ محمد رضا آل یاسین، زانوی ادب به زمین زد و بهره ها برگرفت.
پس از گذشتِ زمانی چند، آنگاه که سی ساله شده بود، به دریافت اجازات متعدد اجتهاد از بزرگان حوزه نجف مانند: حضرات آیات عظام: شیخ محمد حسین اصفهانی، سید محسن حکیم، سید ابوالقاسم خویی، سید عبدالهادی شیرازی، شیخ محمد حسن مظفر، شیخ محمد حسین کاشف الغطاء، شیخ مرتضی آل یاسین، سید محمد جواد طباطبایی تبریزی و سید محمود شاهرودی نائل آمد.
پس از وفات پدرش به بصره آمد و به تبلیغ مذهب اهل بیت(ع) از طریق تدریس، منبر، تألیف، امامت جماعت و مناظره با منحرفان پرداخت و در این راه سر از پای نشناخت و از هیچ کس نهراسید و این همه، انگیزه بدخواهی مخالفان و دشمنان و فشارهای بسیار رژیم بعث گردید تا بدان جا که قصد کشتن او و آتش زدن خانه اش را در سر پرورانیدند و او به ناچار در ذیقعده 1391ق، بصره را به سوی کویت ترک نمود و در آنجا به راهنمایی مردم و بزرگداشت کلمه حق و از میان بردن باطل کوشید.
تالیفات ارزنده وی بیشتر در زمینه های دانش فقه، اصول، کلام و تاریخ بوده و همه نشانگر دانش سرشار وی و کوشش ارزنده اش در حمایت از دین، دفاع از مذهب، پاسخ گویی به مخالفان و حلّ مشکلات فکری مردم است.
1- الحجج الباهرة فی الامامة؛
wikinoor: موسوی_کاظمی_قزوینی،_محمد