[ویکی نور] آیت الله سید عبدالاعلی موسوی سبزواری، فقیه، مفسر و قرآن پژوه بزرگ جهان تشیع و از مفاخر علمی و برجسته اسلام در دوره معاصر است که عمر شریف خویش را در نشر و گسترش معارف اسلام و قرآن مصروف داشت.
وی در هیجدهم ذی حجه 1328ق- مصادف با عید غدیر خم- در سبزوار دیده به جهان گشود. دوران کودکی و نوجوانی را تحت سرپرستی پدر بزرگوارش طی نمود و مقدمات ادبیات عرب و فقه و اصول و... را از پدر و عمویش، آیت الله سید عبدالله برهان (م 1384ق) فراگرفت و تا سن چهارده سالگی در زادگاه خود به تحصیل مقدمات علوم اسلامی و عربی پرداخت.
در سال 1342ق به مشهد مقدس رفت و در آن جا از محضر بزرگانی چون: علاّمه حاج میرزا عبدالجواد ادیب نیشابوری (م 1344ق)، میرزا عسکر شهیدی، معروف به آقا بزرگ حکیم (م 1354ق)، آیت الله سید محمّد عصّار لواسانی (م 1356ق) و حاج شیخ علی اکبر نهاوندی (م 1369ق) بهره برد.
وی پس از حدود هشت سال اقامت در مشهد، برای تکمیل درس سطح فقه، اصول و نیز فلسفه، تفسیر و دیگر علوم اسلامی، عزم سفر نجف اشرف نمود و در آن شهر در درس آیات عظام: مرحوم نائینی (م 1355ق)، ضیاءالدین عراقی (م 1361ق)، شیخ محمّد حسین اصفهانی، معروف به «کمپانی» (م 1361ق)، آقای سید ابوالحسن اصفهانی و آقا سید حسین بادکوبه ای (م 1358ق) و... شرکت نمود و آموخته های فقهی و فلسفی خویش را تکمیل کرد. وی تفسیر قرآن، مناظره و کلام را با حضور در جلسات تفسیری علامه محمد جواد بلاغی فراگرفت. همچنین از علاّمه مامقانی (م1351ق)، حاج شیخ عباس قمی (م 1359ق) و دیگر مشایخ و استادان خود اجازات روایتی و اجتهادی کسب نمود و در حالی که 36 سال داشت، در سال 1365ق خود عهده دار تدریس خارج فقه و اصول شد و به تربیت شاگردان و دانشوران پرداخت.
وی در کنار فقیه برجسته اهل بیت، آیت الله سید ابوالقاسم خوئی (م 1413ق)، خدمات شایانی به حوزهِ نجف اشرف نمود و چراغ فقاهت را در آن حوزه، نورانی نگه داشت و خود چیزی کمتر از یک سال- بعد از آیت الله خوئی- عهده دار ریاست آن حوزه علمی شد.
وی از سال 1325ش1365/ق، از 37 سالگی، به تدریس دروس سطح خارج حوزه پرداخت. ایشان در ایام تحصیل، به تدریس دروس خارج فقه و اصول و در روزهای تعطیل، به تدریس تفسیر قرآن و گاهی نیز به تدریس حکمت، کلام و عقاید می پرداخت. در روزهای ماه مبارک رمضان نیز، به تدریس فقه الحدیث می پرداخت و در آن به مباحثی چون شناخت احادیث صحیح از ناصحیح مبادرت می ورزید.
وی در هیجدهم ذی حجه 1328ق- مصادف با عید غدیر خم- در سبزوار دیده به جهان گشود. دوران کودکی و نوجوانی را تحت سرپرستی پدر بزرگوارش طی نمود و مقدمات ادبیات عرب و فقه و اصول و... را از پدر و عمویش، آیت الله سید عبدالله برهان (م 1384ق) فراگرفت و تا سن چهارده سالگی در زادگاه خود به تحصیل مقدمات علوم اسلامی و عربی پرداخت.
در سال 1342ق به مشهد مقدس رفت و در آن جا از محضر بزرگانی چون: علاّمه حاج میرزا عبدالجواد ادیب نیشابوری (م 1344ق)، میرزا عسکر شهیدی، معروف به آقا بزرگ حکیم (م 1354ق)، آیت الله سید محمّد عصّار لواسانی (م 1356ق) و حاج شیخ علی اکبر نهاوندی (م 1369ق) بهره برد.
وی پس از حدود هشت سال اقامت در مشهد، برای تکمیل درس سطح فقه، اصول و نیز فلسفه، تفسیر و دیگر علوم اسلامی، عزم سفر نجف اشرف نمود و در آن شهر در درس آیات عظام: مرحوم نائینی (م 1355ق)، ضیاءالدین عراقی (م 1361ق)، شیخ محمّد حسین اصفهانی، معروف به «کمپانی» (م 1361ق)، آقای سید ابوالحسن اصفهانی و آقا سید حسین بادکوبه ای (م 1358ق) و... شرکت نمود و آموخته های فقهی و فلسفی خویش را تکمیل کرد. وی تفسیر قرآن، مناظره و کلام را با حضور در جلسات تفسیری علامه محمد جواد بلاغی فراگرفت. همچنین از علاّمه مامقانی (م1351ق)، حاج شیخ عباس قمی (م 1359ق) و دیگر مشایخ و استادان خود اجازات روایتی و اجتهادی کسب نمود و در حالی که 36 سال داشت، در سال 1365ق خود عهده دار تدریس خارج فقه و اصول شد و به تربیت شاگردان و دانشوران پرداخت.
وی در کنار فقیه برجسته اهل بیت، آیت الله سید ابوالقاسم خوئی (م 1413ق)، خدمات شایانی به حوزهِ نجف اشرف نمود و چراغ فقاهت را در آن حوزه، نورانی نگه داشت و خود چیزی کمتر از یک سال- بعد از آیت الله خوئی- عهده دار ریاست آن حوزه علمی شد.
وی از سال 1325ش1365/ق، از 37 سالگی، به تدریس دروس سطح خارج حوزه پرداخت. ایشان در ایام تحصیل، به تدریس دروس خارج فقه و اصول و در روزهای تعطیل، به تدریس تفسیر قرآن و گاهی نیز به تدریس حکمت، کلام و عقاید می پرداخت. در روزهای ماه مبارک رمضان نیز، به تدریس فقه الحدیث می پرداخت و در آن به مباحثی چون شناخت احادیث صحیح از ناصحیح مبادرت می ورزید.
wikinoor: موسوی_سبزواری،_عبدالاعلی