[ویکی نور] سید محمد بن عبدالکریم موسوی تبریزی مشهور به «مولانا» و «حاجی مولانا» در اول ربیع الاول 1294ق مصادف با 27 اسفند ماه 1255ش در شهر تبریز متولد شد. نسب شریف این خاندان، به امام موسی کاظم(ع) می رسد.
پدرش، عالم فاضل و فقید وارسته، حاج میر عبدالکریم، مشهور به «مؤتمن الشریعه» از عالمان نام آوران دیار و دارای خطی زیبا و طبعی روان بود. و در تبریز دار فانی را وداع گفت.
مولانا در تبریز مشغول به تحصیل شد. در جوانی وارد حوزه علمیه گردید و از محضر بزرگان علم و فقاهت همچون، حاج ملا علی علیاری بهره برد. هنوز هیجده بهار از عمرش سپری نشده بود، که در بیستم ربیع الثانی 1312ق به همراه پدرش، برای ادامه تحصیل به نجف اشرف هجرت نمود و تا سال 1321ق در آن دیار سکنی گزید.
وی بعد از ورود به حوزه نجف اشرف دروس فقه و اصول را از محضر استادنی بهره برد که عبارتند از:
مولانا در کنار تحصیل سطوح عالیه، منطق، فلسفه و کلام را پیش استادانی همچون: حاج میرزا احمد آشتیانی، سید اسدالله فرقانی و آقا میر حیدر ایروانی آموخت. ایشان در اثر هوش سرشار و علاقه وافر به کسب علوم آل محمد(ص) و فقه به درجه اجتهاد رسید و از استادان خویش اجازه اجتهاد و روایی گرفت. وی در دوران نه سال اقامتش در نجف، با همه قشرهای مردم به ویژه با فرهیختگان دین به خوبی رفتار می کرد و به خوش خلقی معروف بود او از روی عشق و علاقه ای که به دانشمندان مذهبی نشان می داد، آنان را با لفظ «مولانا» مورد خطاب قرار می داد و کم کم در اثر کثرت استعمال این لفظ به «مولانا» معروف گردید.
پدرش، عالم فاضل و فقید وارسته، حاج میر عبدالکریم، مشهور به «مؤتمن الشریعه» از عالمان نام آوران دیار و دارای خطی زیبا و طبعی روان بود. و در تبریز دار فانی را وداع گفت.
مولانا در تبریز مشغول به تحصیل شد. در جوانی وارد حوزه علمیه گردید و از محضر بزرگان علم و فقاهت همچون، حاج ملا علی علیاری بهره برد. هنوز هیجده بهار از عمرش سپری نشده بود، که در بیستم ربیع الثانی 1312ق به همراه پدرش، برای ادامه تحصیل به نجف اشرف هجرت نمود و تا سال 1321ق در آن دیار سکنی گزید.
وی بعد از ورود به حوزه نجف اشرف دروس فقه و اصول را از محضر استادنی بهره برد که عبارتند از:
مولانا در کنار تحصیل سطوح عالیه، منطق، فلسفه و کلام را پیش استادانی همچون: حاج میرزا احمد آشتیانی، سید اسدالله فرقانی و آقا میر حیدر ایروانی آموخت. ایشان در اثر هوش سرشار و علاقه وافر به کسب علوم آل محمد(ص) و فقه به درجه اجتهاد رسید و از استادان خویش اجازه اجتهاد و روایی گرفت. وی در دوران نه سال اقامتش در نجف، با همه قشرهای مردم به ویژه با فرهیختگان دین به خوبی رفتار می کرد و به خوش خلقی معروف بود او از روی عشق و علاقه ای که به دانشمندان مذهبی نشان می داد، آنان را با لفظ «مولانا» مورد خطاب قرار می داد و کم کم در اثر کثرت استعمال این لفظ به «مولانا» معروف گردید.
wikinoor: موسوی_تبریزی،_محمد_بن_عبدالکریم