مؤسسۀ پژوهشی حکمت و فلسفه ایران
مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران
در ۱۳۵۳ش «انجمن حکمت و فلسفه ایران» تأسیس شد. مؤسس انجمن دکتر سیدحسین نصر بود که به پیشنهاد هانری کُربَن فیلسوف و خاورشناس فرانسوی، مؤسسه با نام «انجمن شاهنشاهی فلسفۀ ایران» و در خانه قدیمی لقمان الملک (محل کنونی مؤسسه) شروع به کار کرد. هدف از تشکیل انجمن، شناخت بهتر و شناساندن و ترویج و گسترش میراث فلسفی و فکری ایران در داخل و خارج از کشور و نیز آشنا ساختن ایرانیان با مکتب های فکری و فلسفی تمدن های دیگر شرق و غرب و تطبیق و مقایسۀ مکتب های گوناگون فلسفی بود. فعالیت انجمن را می توان نقطۀ عطفی در تاریخ فلسفۀ معاصر ایران دانست. نیز کربن به سبب علاقۀ بسیار به سهروردی با همکاری دکتر نصر مجموعۀ مصنّفات شیخ اشراق را منتشر کرد. نگاه کربن به فلسفۀ اسلامی و ایرانی راهی را گشود که توانست به مباحث فلسفۀ تطبیقی ختم شود. این فلسفه با محوریت پدیدارشناسی سبب انتشار آثاری مانند کتاب اسلام ایرانی شد. فرد مؤثر دیگر انجمن پروفسور ایزوتسو، فیلسوف تطبیقی شرق بود که مدتی در انجمن به تدریس عرفان اسلامی با تأکید بر آرای ابن عربی پرداخت. ایزوتسو در این مدت کتاب ذن را منتشر کرد. این کتاب یکی از مهم ترین آثار در زمینۀ فلسفه های بودیسم شرقی است. انتشار مجلۀ جاویدان خرد از دیگر اقدامات مهم انجمن بود. این نشریه به زبان های فارسی، انگلیسی، فرانسه و آلمانی در ۳هزار نسخه منتشر می شد و بعد از پنج شماره در محافل بین المللی فلسفه راه یافت. فعالیت دیگر انجمن تشکیل کلاس های آزاد بود که همه براساس تفسیر متون اصیل فکری و فلسفی اداره می شد. در این کلاس ها فلسفۀ تطبیقی به زبان انگلیسی و متون عرفانی فصوص الحکم ابن عربی، متون فلسفی ایرانی و شرح هدایه ملاصدرا، شواهدالربوبیه، شرح گلشن راز، حکمت عرشیه ملاصدرا به عربی و فرانسه و مکتب های فلسفی معاصر امریکا تدریس می شد و استادان این کلاس ها ایزوتسو، دکتر زریاب خویی، دکتر نصر، کُربن و دکتر پرویز مروج بودند. انجمن با این کلاس ها و گفت و گوهای آزاد توانست وضعیت فلسفه را از سامانۀ کهن خارج کند و شیوه های نوینی را در گسترش فلسفه و حکمت به کار بندد. با شکل گیری انقلاب اسلامی انجمن تعطیل شد و برخی اسناد و مدارک و کتاب های آن نیز از بین رفت. با روی کار آمدن دولت موقت مهندس بازرگان انجمن با نام «انجمن فلسفه و حکمت اسلامی» آغاز به کار کرد و برخی از کتاب ها و شماره ای از جاویدان خرد را چاپ کرد. در ۱۳۶۱ مجدداً کلاس های فلسفه دایر شد. در ۱۳۶۳ با طرح ادغام همه مؤسسه های فرهنگی پیش از انقلاب انجمن نیز زیر نظر وزارت علوم و مؤسسۀ مطالعات فرهنگی که هم اکنون «پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی» نام دارد، قرار گرفت و در قالب دو پژوهشکدۀ حکمت و ادیان و تاریخ و فلسفۀ علم به فعالیت خود ادامه داد. در این ایام کتاب و نشریه ای منتشر نشد. از ۱۳۸۰ با موافقت شورای گسترش آموزش عالی، انجمن از پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی جدا شد و در ۱۳۸۱ توانست با عنوان «مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران» با شش گروه پژوهشی فلسفۀ غرب، فلسفۀ اسلامی، مطالعات علم، ادیان و عرفان، منطق و کلام کار خود را آغاز کند. در ۱۳۸۵ کتابخانۀ شخصی دکتر سید حسین نصر با ۵هزار جلد کتاب از امریکا به انجمن انتقال یافت و رسماً افتتاح شد.
مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران
در ۱۳۵۳ش «انجمن حکمت و فلسفه ایران» تأسیس شد. مؤسس انجمن دکتر سیدحسین نصر بود که به پیشنهاد هانری کُربَن فیلسوف و خاورشناس فرانسوی، مؤسسه با نام «انجمن شاهنشاهی فلسفۀ ایران» و در خانه قدیمی لقمان الملک (محل کنونی مؤسسه) شروع به کار کرد. هدف از تشکیل انجمن، شناخت بهتر و شناساندن و ترویج و گسترش میراث فلسفی و فکری ایران در داخل و خارج از کشور و نیز آشنا ساختن ایرانیان با مکتب های فکری و فلسفی تمدن های دیگر شرق و غرب و تطبیق و مقایسۀ مکتب های گوناگون فلسفی بود. فعالیت انجمن را می توان نقطۀ عطفی در تاریخ فلسفۀ معاصر ایران دانست. نیز کربن به سبب علاقۀ بسیار به سهروردی با همکاری دکتر نصر مجموعۀ مصنّفات شیخ اشراق را منتشر کرد. نگاه کربن به فلسفۀ اسلامی و ایرانی راهی را گشود که توانست به مباحث فلسفۀ تطبیقی ختم شود. این فلسفه با محوریت پدیدارشناسی سبب انتشار آثاری مانند کتاب اسلام ایرانی شد. فرد مؤثر دیگر انجمن پروفسور ایزوتسو، فیلسوف تطبیقی شرق بود که مدتی در انجمن به تدریس عرفان اسلامی با تأکید بر آرای ابن عربی پرداخت. ایزوتسو در این مدت کتاب ذن را منتشر کرد. این کتاب یکی از مهم ترین آثار در زمینۀ فلسفه های بودیسم شرقی است. انتشار مجلۀ جاویدان خرد از دیگر اقدامات مهم انجمن بود. این نشریه به زبان های فارسی، انگلیسی، فرانسه و آلمانی در ۳هزار نسخه منتشر می شد و بعد از پنج شماره در محافل بین المللی فلسفه راه یافت. فعالیت دیگر انجمن تشکیل کلاس های آزاد بود که همه براساس تفسیر متون اصیل فکری و فلسفی اداره می شد. در این کلاس ها فلسفۀ تطبیقی به زبان انگلیسی و متون عرفانی فصوص الحکم ابن عربی، متون فلسفی ایرانی و شرح هدایه ملاصدرا، شواهدالربوبیه، شرح گلشن راز، حکمت عرشیه ملاصدرا به عربی و فرانسه و مکتب های فلسفی معاصر امریکا تدریس می شد و استادان این کلاس ها ایزوتسو، دکتر زریاب خویی، دکتر نصر، کُربن و دکتر پرویز مروج بودند. انجمن با این کلاس ها و گفت و گوهای آزاد توانست وضعیت فلسفه را از سامانۀ کهن خارج کند و شیوه های نوینی را در گسترش فلسفه و حکمت به کار بندد. با شکل گیری انقلاب اسلامی انجمن تعطیل شد و برخی اسناد و مدارک و کتاب های آن نیز از بین رفت. با روی کار آمدن دولت موقت مهندس بازرگان انجمن با نام «انجمن فلسفه و حکمت اسلامی» آغاز به کار کرد و برخی از کتاب ها و شماره ای از جاویدان خرد را چاپ کرد. در ۱۳۶۱ مجدداً کلاس های فلسفه دایر شد. در ۱۳۶۳ با طرح ادغام همه مؤسسه های فرهنگی پیش از انقلاب انجمن نیز زیر نظر وزارت علوم و مؤسسۀ مطالعات فرهنگی که هم اکنون «پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی» نام دارد، قرار گرفت و در قالب دو پژوهشکدۀ حکمت و ادیان و تاریخ و فلسفۀ علم به فعالیت خود ادامه داد. در این ایام کتاب و نشریه ای منتشر نشد. از ۱۳۸۰ با موافقت شورای گسترش آموزش عالی، انجمن از پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی جدا شد و در ۱۳۸۱ توانست با عنوان «مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران» با شش گروه پژوهشی فلسفۀ غرب، فلسفۀ اسلامی، مطالعات علم، ادیان و عرفان، منطق و کلام کار خود را آغاز کند. در ۱۳۸۵ کتابخانۀ شخصی دکتر سید حسین نصر با ۵هزار جلد کتاب از امریکا به انجمن انتقال یافت و رسماً افتتاح شد.
wikijoo: موسسه_پژوهشی_حکمت_و_فلسفه_ایران