موزۀ عِبْرَتِ ایران
موزه عِبْرَتِ ایران
نام موزه ای در تهران، در انتهای خیابان فردوسی نزدیک میدان امام خمینی (توپخانۀ سابق). ساختمان این موزه همان ساختمان کمیتۀ مشترک ضد خرابکاری است. در ۱۳۱۱ش رضاشاه پهلوی دستور ساخت آن را به گروهی از مهندسان آلمانی داد و در ۱۳۱۶ به بهره برداری رسید. این ساختمان طراحی بسیار پیچیده ای دارد و دارای چندین لایۀ حفاظتی است که امکان فرار را غیرممکن می کند. از نمای بیرون ساختمانی معمولی و در داخل بسیار مجهّز و پیچیده است. نام آن در دورۀ رضاشاه توقیف گاه بود. در سلطنت محمدرضا شاه پهلوی، این بنا ادارۀ اطلاعات شهربانی بود. در دهۀ ۱۳۴۰ به سبب افزایش گروه های مخالف و معتقد به مبارزۀ مسلحانه، این ساختمان برای هماهنگی بین نیروهای شهربانی و ساواک، کمیتۀ مشترک ضد خرابکاری نامیده شد و رسماً از چهارم بهمن ۱۳۵۰ فعالیت جدید خود را آغاز کرد. نخستین رئیس آن سپهبد جعفرقلی صدری، رئیس وقت شهربانی، و دیگر رؤسای آن تیمسار رضا زندی پور، سرتیپ ربیعی و آخرین مسئول آن که تا ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ در این سِمت بود، تیمسار سجده ای بوده است. قسمتی از این ساختمان در گذشته، زندان زنان بود، اما بعدها به مرکز مخوف شکنجه و بازجویی مبارزان بدل شد. زبده ترین بازجوها و بی رحم ترین شکنجه گران در آن جا اقامت و فعالیت شبانه روزی داشتند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، این بنا مدتی در اختیار کمیته و دادستانی انقلاب اسلامی بود و سپس طی طرحی فرهنگی به موزۀ تاریخ مبارزان ایران با نام موزۀ عبرت تبدیل شد. به سبب اهمیت تاریخی این بنا، تندیس ها، عکس ها،اسناد، ابزار و کتب، و تاریخ مبارزانی که در آن جا زندانی و شکنجه شده اند در معرض دید بازدیدکنندگان قرار داده شده است.
موزه عِبْرَتِ ایران
نام موزه ای در تهران، در انتهای خیابان فردوسی نزدیک میدان امام خمینی (توپخانۀ سابق). ساختمان این موزه همان ساختمان کمیتۀ مشترک ضد خرابکاری است. در ۱۳۱۱ش رضاشاه پهلوی دستور ساخت آن را به گروهی از مهندسان آلمانی داد و در ۱۳۱۶ به بهره برداری رسید. این ساختمان طراحی بسیار پیچیده ای دارد و دارای چندین لایۀ حفاظتی است که امکان فرار را غیرممکن می کند. از نمای بیرون ساختمانی معمولی و در داخل بسیار مجهّز و پیچیده است. نام آن در دورۀ رضاشاه توقیف گاه بود. در سلطنت محمدرضا شاه پهلوی، این بنا ادارۀ اطلاعات شهربانی بود. در دهۀ ۱۳۴۰ به سبب افزایش گروه های مخالف و معتقد به مبارزۀ مسلحانه، این ساختمان برای هماهنگی بین نیروهای شهربانی و ساواک، کمیتۀ مشترک ضد خرابکاری نامیده شد و رسماً از چهارم بهمن ۱۳۵۰ فعالیت جدید خود را آغاز کرد. نخستین رئیس آن سپهبد جعفرقلی صدری، رئیس وقت شهربانی، و دیگر رؤسای آن تیمسار رضا زندی پور، سرتیپ ربیعی و آخرین مسئول آن که تا ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ در این سِمت بود، تیمسار سجده ای بوده است. قسمتی از این ساختمان در گذشته، زندان زنان بود، اما بعدها به مرکز مخوف شکنجه و بازجویی مبارزان بدل شد. زبده ترین بازجوها و بی رحم ترین شکنجه گران در آن جا اقامت و فعالیت شبانه روزی داشتند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، این بنا مدتی در اختیار کمیته و دادستانی انقلاب اسلامی بود و سپس طی طرحی فرهنگی به موزۀ تاریخ مبارزان ایران با نام موزۀ عبرت تبدیل شد. به سبب اهمیت تاریخی این بنا، تندیس ها، عکس ها،اسناد، ابزار و کتب، و تاریخ مبارزانی که در آن جا زندانی و شکنجه شده اند در معرض دید بازدیدکنندگان قرار داده شده است.
wikijoo: موزه_عبرت_ایران