مورد کاربرد

مورد کاربرد[ نیازمند منبع] ( به انگلیسی: Use case ) یا مورد استفاده در مهندسی نرم افزار و مهندسی سیستم ها، یک عبارت چندمعنایی است که ممکن است یکی از دو مفهوم زیر را داشته باشد:
• یک سناریوی استفاده برای یک تکه از نرم افزار است؛ که معمولاً به صورت حالت جمع استفاده می شود، و وضعیت هایی را که تکه نرم افزار می تواند در آن مفید باشد را پیشنهاد می کند.
• یک سناریوی بالقوه که در آن به یک سامانه یک درخواست بیرونی ( مثل ورودی یک کاربر ) می رسد و سپس سامانه به آن پاسخ می دهد.
اما این مقاله در مورد مورد دوم بحث می کند.
یک مورد کاربرد فهرستی از همه «اعمال و گام های رویدادی» است که معمولا "تعامل" بین یک «نقش ( که در زبان مدل سازی یکپارچه UML یک کنشگر ( به انگلیسی: actor ) نام دارد ) » و یک «سامانه» برای دستیابی به یک «هدف» را تعریف می کند.
کنشگر می تواند یک انسان یا یک سامانه بیرونی دیگر باشد. در مهندسی سامانه، مورد استفاده در سطح بالاتری نسبت به دامنه مهندسی نرم افزار استفاده می شود، و معمولاً نمایش دهنده ماموریت ها یا اهداف ذی نفعان[ ۱] است. سپس می توان نیازهای جزیی را توسط زبان مدل سازی سامانه ها ( SysML ) ، یا به عنوان بیانیه های قراردادی در اختیار گرفت.