مودت

حالا این بیمار علاوه بر محبت نیاز به مَوَدَّت داره. یعنی نیاز به مداوا داره. کلمه داوود یعنی مداوا کننده یعنی دوا دادن به بیمار برای دوام بیشتر آوردن. در این مرحله پرستار داوود هست و بیمار وَدود. و مودت عمل مداوا کردن. حروف رو در غالب کلمه بچرخانید تا به کلمات هم راستا با اون کلمه برسید.

نگارنده برای مشخص شدن فرق " دوست داشتن " و " دوستی کردن" مثالی می زنم .
فرض کنید معلمی می خواهد کلاس را ترک کند به دانش آموزانش دستور می دهد :
من کلاس را ترک می کنم و اختیار کلاس را به مبصر کلاس وا گذار می کنم . این معلم نمی تواند بگوید در نبود من همه باید مبصر را دوست داشته باشید و اگر مبصر را دوست نداشته باشید تنبیه می شوید . زیرا عده ای ممکن است در کلاس وجود داشته باشند که مبصر را دوست نداشته باشند و نمی شود به زور دستور داد که به اجبار یک نفر را دوست داشت . یعنی دوست داشتن ، یک امر اجباری نیست . واین کار معلم اصلا از جهت عقل قابل قبول نیست . اما معلم می تواند بگوید در نبود من همگی مجبور هستید با مبصر اظهار دوستی کنید. یعنی در ظاهر هم اگر باشد از دستورات او اطاعت کنید ولو اینکه در ته دلتان از او کینه ای داشته باشید و شما مجبور هستید این کار را بکنید و گرنه مجازات می شوید .
در قران کلمه مَودَّة آمده است ولی متاسفانه این کلمه اشتباه معنی شده است خداوند در سوره شوری در آیه ی 23 می فرماید :
. . . قُلْ لَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَیٰ . . .
یعنی بگو ای پیامبر من در مقابل دعوتم از شما چیزی نمی خواهم جز دوستی کردن در حقّ خویشاوندان نزدیکم ( اهل بیت و معصومین ) . .
در اینکه منظور از فی الْقُرْبَیٰ در این آیه اهل بیت و ائمه ی معصومین هستند احادیث زیادی از شیعه و سنی نقل شده است . "ال" هم در القربی" ال" معرفه است و جایی برای شبه نگذاشته است . یعنی اینکه این افراد افراد مشخص و شناخته شده ای هستند .
در این آیه خداوند با آوردن موده به جای محبت حق کلام را به جا آورده است .
متاسفانه مفسرین در معنی موده دقت نکرده و در ترجمه دچار اشتباه شده اند که به مواردی اشاره می شود .
بگو: بر این رسالت مزدی از شما، جز دوست داشتن خویشاوندان، نمی خواهم.
بگو: من هیچ پاداشی از شما بر رسالتم درخواست نمی کنم جز دوست داشتن نزدیکانم.
بگو: از شما در مقابل این ( ابلاغ رسالت خود ) جز محبت ( قلبی و عملی ) دربارۀ خویشاوندانم مزدى نمی طلبم.
"من هیچ پاداشی از شما بر رسالتم درخواست نمی کنم جز دوست داشتن نزدیکانم [اهل بیتم]. "
در آیه 47 سوره سبأ می فرماید . قُلْ مَا سَأَلْتُکُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَکُمْ ۖ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَی اللَّهِ ۖ وَهُوَ عَلَیٰ کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ.
بگو: هر گونه پاداشی که از شما خواستم، آن پاداش برای خودتان، پاداش من فقط بر عهده خداست، و او بر همه چیز گواه است.
یعنی آن یک در خواستی هم که در مقابل رسالتم خواستم نفعش به خودتان بر می گردد . و اجر من فقط از خداست . و در آیه ی دیگر فرموده من بر این دوستی کردن ، شما را مجبور نمی کنم زیرا اساس کار من اجبار کردن بر کاری نیست . یعنی به زور نمی گویم در حق آنها دوستی کنید . اگر امری در این میان هست به این خاطر است در صورت روگردانی از دستور من ضرر و زیان بزرگی را متحمل خواهید شد .
قُل ما أَسأَلُکُم عَلَیهِ مِن أَجرٍ وَما أَنا مِنَ المُتَکَلِّفینَ ( سوره ص 86 )
بنا بر این بر اساس معنی مَودة در ایه ی 23 شوری . کسانی که مولا را در جمله :"من کنت مولاه فهذا علی مولاه" در روز غدیر دوست داشتن معنی کردند ادعایشان مردود است. زیرا
1 - اصلا دوست داشتن کسی از نظر عقلانی نمی تواند اجباری باشد که پیامبر بخواهد دستور به انجام آن دهد.
2 - دوم اینکه از پیامبر بعید است 120 هزار نفر را در گرمای سوزان عربستان جمع کند بگوید ای مردم هر کس من دوست او هستم علی دست اوست .
3 - سوم اینکه دوست داشتن کسی از طرف همه که یک کار غیر عقلانی است این قدر مهم بوده که خداوند به پیامبر می فرماید: اگر این پیام را به مردم ابلاغ نکنی تمام زحمات 23 ساله ات به باد فنا رفته است. بنا براین مولا در این جمله فقط می تواند این معنی را داشته باشد
"هر کس که من مولا ( امام و پیشوای ) او هستم، علی نیز مولا ( امام و پیشوای ) اوست"
چهارم اینکه به فرض قبول کردیم گفته آنها را که پیامبر دستور داده" علی ( ع ) را دوست داشته باشید ". آری پذیرفتیم و دیدیم که با علی و خاندان او عجب دوستی ها کردند !