موحدون

دانشنامه آزاد فارسی

مُوَحِّدون
(یا: الموحدون؛ در مأخذ اروپایی آلموحاد ālmohads) سلسله ای اسلامی در مراکش و اندلس (۵۱۵ـ۶۶۸ق). مُوَحِّدون در اصل فرقه ای از مسلمانان بودند که در اعتراض به عقاید مذهب مُشبّهه و مُجَسّمه قیام کردند و مذهب کلامی اشاعره و توحید کلامی را ترویج می کردند. رهبر این گروه ابوعبدالله محمد بن تُومرت (۵۲۲ـ۵۲۴ق) بود و پیروانش او را مهدی مُنْتَظَر می دانستند. پس از ابن تُومرت، عبدالمؤمن بن علی سردار سپاهش به جای او نشست و در ۵۳۸ق مُرابطون را شکست داد و در طی دو سال شهرهای وهران، تلمسان، فاس، سبته، اغمات، سالی و مراکش پایتخت مرابطون را اشغال کرد. وی در ۵۴۰ق، سپاهی به اسپانیا فرستاد و حکومت های مسلمان آن سرزمین را به اطاعت خود درآورد. سپس متوجه سرزمین های شرقی شد و در ۵۴۷ق بر دولت بنی حماد در الجزایر چیره شد و در ۵۵۳ق فرمانروایان تونس را شکست داد و طرابلس را نیز به قلمرو خود افزود و، علاوه بر اندلس، تمام سرزمین های سواحل شمال افریقا، از مصر تا دریای آتلانتیک، مطیع او شدند. عبدالمؤمن بن علی و جانشینان او به «امیرالمؤمنین» موسوم بودند. جنگ های این خاندان با مسیحیان اسپانیا گرفتاری هایی برای جانشینان عبدالمؤمن و عموم مسلمانان اسپانیا ایجاد کرد. شکست موحدون از مسیحیان در نبرد اَلْعَقاب در ۶۰۹ق و سپس در نبرد لاس ناواس در ۶۳۲ق باعث سقوط و خروج آنان از اسپانیا شد. طرابلس در ۵۶۸ق به دست صلاح الدین ایوبی افتاد، حفصیون در تونس اعلام استقلال کردند و بالاخره بنی مرین در ۶۶۸ق بر مراکش پایتخت موحدون، مسلط شدند و این دولت را منقرض کردند.

پیشنهاد کاربران

موحدون دودمانی از بربرهای آمازیغ بودند که طی سال های ۱۱۳۰ تا ۱۲۶۹ میلادی بر مناطقی از شمال آفریقا فرمانروایی کردند. قلمرو ایشان دربرگیرنده کشورهای امروزی مراکش، الجزایر و تونس و لیبی می شد.

بپرس