موج نوی سینمای ایران به جنبشی در سینمای ایران اشاره دارد که اواخر دههٔ ۳۰ خورشیدی پا گرفت.
فیلم های گاو از داریوش مهرجویی، قیصر از مسعود کیمیایی و آرامش در حضور دیگران از ناصر تقوایی از نمایندگان اصلی این موج به شمار می روند؛ اگرچه نشانه های آغاز موج نوی سینمای ایران پیش تر، اوایل دههٔ ۱۳۴۰، با فیلم های خانه سیاه است ( فروغ فرخ زاد ) جلد مار ( هژیر داریوش ) ، خشت و آینه ( ابراهیم گلستان ) و شب قوزی ( فرخ غفاری ) در واکنش به فیلمفارسی ظهور کرده بود.
... [مشاهده متن کامل]
سینمای موج نو عمدتاً در دو مسیر اصلی گسترش یافت؛ جبههٔ فیلم های شخصی و انتزاعی با آثاری مانند رگبار، چشمه، یک اتفاق ساده، شازده احتجاب، دایره مینا و پستچی و جبههٔ فیلم های با سویه های پررنگ اجتماعی و تجاری مانند فرار از تله، سه قاپ، خداحافظ رفیق، طوقی، رضا موتوری و گوزن ها که اغلب تحت تأثیر موفقیت عظیم قیصر ساخته می شدند. نسل سینماگران موج نو شناخت عمیق تری از هنر سینما داشتند و به شدت متأثر از ادبیات معاصر ایران بودند چنان که می توان شاخصهٔ اصلی سینمای موج نو در ایران را ارتباط عمیقش با ادبیات معاصر دانست.
در بحبوحهٔ ورشکستگی عمومی سینمای ایران طی سال های منتهی به انقلاب، «موج نو» که به دلیل افزایش سانسور و در نظر نگرفتن سلیقهٔ تماشاگران از سوی فیلمسازها رو به افول گذارده بود، با به محاق رفتن چند فیلم در آستانهٔ انقلاب از جریان ایستاد اما پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران، در سال ۱۳۶۳ با فیلم دونده ( امیر نادری ) جریان تازه ای آغاز شد که توجه جهان را بار دیگر به سینمای ایران جلب کرد. این موج جدید با حضور سینماگرانی چون عباس کیارستمی، محمدرضا اصلانی، اصغر فرهادی، رخشان بنی اعتماد، مجید مجیدی، جعفر پناهی، بهمن قبادی ، محسن مخملباف و ابوالفضل جلیلی تثبیت شد که جوایز ارزشمندی از جشنواره های معتبر جهانی برای سینمای ایران به ارمغان آورد. در امتداد این جریان در سالهای اخیر با سینمای نئورئال ایران مواجه می شویم که برجسته ترین آثار آن را در آثار فیلمسازانی همچون اصغر فرهادی نظاره گر هستیم.
• دونده ( امیر نادری )
• ناخدا خورشید ( ناصر تقوایی )
• طعم گیلاس ( عباس کیارستمی )
• کلوزآپ ( عباس کیارستمی )
• بچه های آسمان ( مجید مجیدی )
• زیر پوست شهر ( رخشان بنی اعتماد )
• زمانی برای مستی اسب ها ( بهمن قبادی )
• گبه ( محسن مخملباف )
فیلم های گاو از داریوش مهرجویی، قیصر از مسعود کیمیایی و آرامش در حضور دیگران از ناصر تقوایی از نمایندگان اصلی این موج به شمار می روند؛ اگرچه نشانه های آغاز موج نوی سینمای ایران پیش تر، اوایل دههٔ ۱۳۴۰، با فیلم های خانه سیاه است ( فروغ فرخ زاد ) جلد مار ( هژیر داریوش ) ، خشت و آینه ( ابراهیم گلستان ) و شب قوزی ( فرخ غفاری ) در واکنش به فیلمفارسی ظهور کرده بود.
... [مشاهده متن کامل]
سینمای موج نو عمدتاً در دو مسیر اصلی گسترش یافت؛ جبههٔ فیلم های شخصی و انتزاعی با آثاری مانند رگبار، چشمه، یک اتفاق ساده، شازده احتجاب، دایره مینا و پستچی و جبههٔ فیلم های با سویه های پررنگ اجتماعی و تجاری مانند فرار از تله، سه قاپ، خداحافظ رفیق، طوقی، رضا موتوری و گوزن ها که اغلب تحت تأثیر موفقیت عظیم قیصر ساخته می شدند. نسل سینماگران موج نو شناخت عمیق تری از هنر سینما داشتند و به شدت متأثر از ادبیات معاصر ایران بودند چنان که می توان شاخصهٔ اصلی سینمای موج نو در ایران را ارتباط عمیقش با ادبیات معاصر دانست.
در بحبوحهٔ ورشکستگی عمومی سینمای ایران طی سال های منتهی به انقلاب، «موج نو» که به دلیل افزایش سانسور و در نظر نگرفتن سلیقهٔ تماشاگران از سوی فیلمسازها رو به افول گذارده بود، با به محاق رفتن چند فیلم در آستانهٔ انقلاب از جریان ایستاد اما پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران، در سال ۱۳۶۳ با فیلم دونده ( امیر نادری ) جریان تازه ای آغاز شد که توجه جهان را بار دیگر به سینمای ایران جلب کرد. این موج جدید با حضور سینماگرانی چون عباس کیارستمی، محمدرضا اصلانی، اصغر فرهادی، رخشان بنی اعتماد، مجید مجیدی، جعفر پناهی، بهمن قبادی ، محسن مخملباف و ابوالفضل جلیلی تثبیت شد که جوایز ارزشمندی از جشنواره های معتبر جهانی برای سینمای ایران به ارمغان آورد. در امتداد این جریان در سالهای اخیر با سینمای نئورئال ایران مواجه می شویم که برجسته ترین آثار آن را در آثار فیلمسازانی همچون اصغر فرهادی نظاره گر هستیم.
• دونده ( امیر نادری )
• ناخدا خورشید ( ناصر تقوایی )
• طعم گیلاس ( عباس کیارستمی )
• کلوزآپ ( عباس کیارستمی )
• بچه های آسمان ( مجید مجیدی )
• زیر پوست شهر ( رخشان بنی اعتماد )
• زمانی برای مستی اسب ها ( بهمن قبادی )
• گبه ( محسن مخملباف )
