مؤتوی. [ م ُءْت َ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از اتواء ( ایتواء ). کسی که پناه و جای می دهد دیگری را. ( از منتهی الارب ، ماده اوی ). آن که منزل می دهد کسی را و پذیرایی می کند. || مهربان و مشفق و با رحم و مروت و دلنواز. ( ناظم الاطباء ). بخشنده و ترحم کننده. ( از منتهی الارب ).
فرهنگ فارسی
نعت فاعلی از اتوائ کسی که پناه و جای می دهد دیگری را .
